بیند

ﺩﻟﻢ ﺣﯿﺎﻁ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ...
ﯾﮏ ﺑﻌﺪﺍﺯﻇﻬﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ،
ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺩﻫﯿﻢ،
ﻓﺮﺷﯽ بیندﺍﺯﯾﻢ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻮﺍﻥ،
ﺑﻮﯼ ﺧﺎﮎ ﻭ ﺁﺏ ﻭ ﮔﻞ ﻭ ﺑﺮﮒ ﺍﻧﮕﻮﺭ،
ﻣﺎﻫﯽﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﺩﺭ ﺣﻮﺽِ ﻣﯿﺎﻥ ﺣﯿﺎﻁ ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﻢ ﻣﯿﺪﻭﻧﺪ
ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺷﺎﺩﯾﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﻞ ﺣﯿﺎﻁ ﻣﯿﭙﯿﭽﺪ!
ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ ﻭ ﺩﻟﮕﺮﻡ ﺑﺎﺷﯿﻢ
ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﻮﺍﻟﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ...
ﭘﺪﺭ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﻃﺎﻟﺒﯽﻫﺎﯼ ﺧﻨﮏ ﺭﺍ ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻗﺎﭺ ﮐﻨﺪ،
ﻭ ﻣﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﮊﺳﺖﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻧﻪ،
ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ ﺑﺮﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺶ ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮﯾﻢ...
ﺩﻟﻢ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﻫﯿﭻ
ﮐﺪﺍﻣﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﮔﻮﺷﯽﻫﺎﯼ ﻫﻤﺮﺍﻫﻤﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﯾﻢ...
ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮﮊﯼ ﻧﺒﻮﺩ،
ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺯﻧﮓ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ
ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﮑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩﺍﯼ ﺑﯿﺎﻓﺘﺪ، ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﻣﯽﺁﻣﺪﯾﻢ
ﻭ "ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﺫﻫﻨﻤﺎﻥ ﺧﻄﻮﺭ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩﮐﻪ" ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ!
ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺁﯾﻔﻮﻥ ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﻧﺒﻮﺩ
ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻥ! ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺣﯿﺎﻁ ﻣﯿﮕﺬﺷﺘﯽ ﭼﻪ ﺫِﻝّ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ، ﭼﻪ ﺩﺭ ﯾﺨﺒﻨﺪﺍﻥ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ...
اما ﺣﯿﻒ ﻫﻤﻪﺷﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ!
ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ...
ﺟﺰ ﯾﮏ ﺧﺎﻃﺮﻩ!
ﺩﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ
ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒ!
ﺑﺮﺍﯼ ﮔﻠﺪﺍﻥﻫﺎﯼ ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﯽ ﮐﻨﺎﺭ ﺣﻮﺽ...
ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻮﯼ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺷﻠﻪﺯﺭﺩﻫﺎﯼ ﻧﺬﺭﯼ،
ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﭘﯿﺮ
ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﯿﺪ،
ﯾﻮﺍﺷﮑﯽ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ!
ﺑﺮﺍﯼ ﻗﺮﻣﺰﯼ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﯾﮏ ﻗﺎﭺ ﻫﻨﺪﻭﺍﻧﻪ،
ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭﯼ ﭘﺸﺖﺑﺎﻡ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺷﺐ ﭘﺮ ﺳﺘﺎﺭﻩ،
ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﯾﺪﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺟﻮﺏ،
ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻥ ﺩﺭ ﺻﻒ ﻧﺎﻧﻮﺍﯾﯽ،
ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﯾﮏ ﺍﺳﺘﮑﺎﻥ ﮐﻤﺮ ﺑﺎﺭﯾﮏ ﭼﺎﯾﯽ،
ﺑﺮﺍﯼ ﻗﻨﺪِ ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ،
ﺑﺮﺍﯼ ﭘﻨﯿﺮ ﻭ ﮔﺮﺩﻭﯾﺶ،
ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻮﯼ ﻧﻤﻨﺎﮎ ﺧﺎﮎِ ﮐﻮﭼﻪﭘﺲﮐﻮﭼﻪ،
ﺑﺮﺍﯼ ﻫﯿﺎﻫﻮﯼ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ،
ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭﯼ ﯾﮏ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ!
ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻮﺩﮐﯽﻫﺎﯾﻢ،
ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ...