بهشتحضرتآدم

#بهشت_حضرت_آدم

متن حدیث(خطبه اول)

موضوع: حضرت آدم و بهشت

ثُمَّ أَسْکنَ سُبْحَانَهُ آدَمَ دَاراً أَرْغَدَ فِیهَا عَیشَهُ وَ آمَنَ فِیهَا مَحَلَّتَهُ وَ حَذَّرَهُ إِبْلِیسَ وَ عَدَاوَتَهُ، فَاغْتَرَّهُ عَدُوُّهُ نَفَاسَةً عَلَیهِ بِدَارِ اَلْمُقَامِ وَ مُرَافَقَةِ اَلْأَبْرَارِ

ترجمه :

پس از سجده فرشتگان و نافرمانی شیطان، خدای سبحان آدم را در بهشت که وسائل عیش و کامرانی در آن فراهم و بساط امن و شادمانی در آن گسترده بود ساکن ساخت، و او را از عداوت و شیطنت ابلیس بترسانید، شیطان بر آن مقام جاودان و آمیزش با نیکوان رشک برد، و با سوگند دروغش بفریفت،

نظم :

پس از آن بو البشر را کرد ساکن *** بجنّت سر خوش و آرام و آمن

امور عیش از هر ره فراهم *** مهیا بود بر حوّا و آدم

نه در گلزار آنجا بود خاری *** نه بر دلهایشان ز اندوه باری

نه کس با کس نزاع و جنگ و کین داشت ***نه از آن دیگری این دل غمین داشت

دو یار مهربان با هم شب و روز *** بهم دمساز و شاد از بخت پیروز

بآدم وحی شد از حی ذو المنّ *** که ابلیس است با جان تو دشمن

وسیلت شد ترا آن حشمت و جاه *** که شیطان رانده شد زین جا و درگاه

شد او را آتش خصمی ز تو تیز *** از این خصم قوی بازو بپرهیز

مباد این دشمن بد خوی زشتت *** برون سازد بحیلت از بهشتت

بقلبی پر ز خون زان سوی ابلیس *** هزاران دام در دستش ز تلبیس

کمندی محکمش بر کف ز وسواس *** بیامد جانب آن مهتر ناس

بذات اقدس یزدان قسم خورد *** بکذب و بو البشر از ره بدر برد

که گر تو از درخت جاودانی *** خوری جاوید در جنّت بمانی

چو تا آن روز کس بر کذب سو کند *** نخورده بود بر ذات خداوند

ز حسن طینت آدم کرد باور *** ز یادش رفت نهی حی داور

بتدلیسات شیطان گشت مغرور *** بزحمت یار و از رحمت بشد دور[1]

[1] شرح نهج البلاغه منظوم، ج 1 ، صفحه ی 55

منبع : شرح نهج البلاغه منظوم، ج 1 ، صفحه ی (56)انصاری