انسان آن چنان موجودی است که نمی‏تواند

عاشق محدود باشد؛ نمی‏تواند عاشق فانی باشد؛
نمی‏تواند عاشق چیزی باشد که آن چیز به زمان‏ و مکان محدود باشد. انسان عاشق کمال مطلق است و غیر از این، عاشق چیز دیگری نیست؛ یعنی انسان،
عاشق ذات حقّ است؛ عاشق خدا است.
(همان کسی‏ هم که منکر خدا است، عاشق خدا است)

(به قول محیی ‏الدین عربی که ‏می‏گوید):

«ما اَحَبَّ اَحَدٌ غَیْرَ خالِقِهِ؛ هیچ انسانی غیر از خدای خودش را دوست نداشته است»


زهی عشق، زهی عشق که ماراست خدایا
چه نغز است و چه خوب است و چه زیباست خدایا