بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
اگر در آرزوی آرامش حقیقی هستی، انفاق کن.
أَنْفِقُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا كَسَبْتُمْ - از چیزهای پاکیزه ای که به دست آورده اید انفاق کنید.(سوره بقره بخشی از آیه 267)
انفاق، دل کندن است.
خود را از تعلقات، رهاندن است.
انفاق، پیش از آنکه کمک به غیر باشد، کمک به خود است.
تو با انفاق، خود را می رهانی و از جاذبه های فریبنده آزاد می کنی. بسیاری در بن بست داشته های خود گرفتارند. چنان دور و بر شان را شلوغ کرده اند که نه راه پس دارند نه راه پیش. اینان تصور کرده اند که هر چه داشته بیشتری داشته باشند، موفق ترند. در آرامش بیشتری به سر می برند.
حال آنکه داشته ها مجموعه انرژی هایی هستند که هر چه بیشتر شوند، مخرّب تر می شوند و روزگار صاحبش را سیاه تر می کنند.
اگر در آرزوی آرامش حقیقی هستی، انفاق کن.
دور و برت را خلوت کن.
بسیاری از چیزها غیر ضروری اند، از آنها دل بکن.
رهایشان کن تا خودت نیز آزاد شوی.
جا باز کن، برای نزولات دیگر.
نگو که حیفم می آید، برایشان زحمت کشیده ام، دستاوردم اند، مگر قرار است غیر دستاوردت را انفاق کنی؟!
دستاورد اصلی تو نفس پاکیزه ی توست، فهم و درایت و آگاهی توست.
دستاورد حقیقی تو، آزادی توست.
با انفاق، آزاد شو. جهش کن. و مفهوم واقعی آرامش را بچش.
برای انفاق، به سراغ قسمت های بد و خراب و ناپاک چیزها نرو.
آیا خودت حاضری آنها را از کسی قبول کنی؟!
طیّبات را انفاق کن.
و طیّب از اسماء خداست.
پاکی و پاکیزگی صفت اوست. تو با تقدیم پاکی و پاکیزگی، به واقع آن را توسعه بخشیده ای. چون تخمی آن را کاشته ای. و روزی همه آن طیّبات گل خواهند داد. این لجنزار دنیا، اینگونه به گلزار تبدیل می شود.
راهش انفاق خوبی هاست، توسعه پاکی هاست.
تقدیم بهترین هاست.
رستگاران، اینگونه عمل می کنند و براحتی می رَهَند.
و یادت باشد تو به مقام شامخ برّ نمی رسی مگر آنکه از آنچه که خود دوست داری انفاق کنی - لَنْ تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّىٰ تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ - (سوره آل عمران بخشی از آیه 92)
بحث بر سر کم و زیاد نیست، بر سر داشته ها نیست، بر سر دل کندن است. تقدیم بی منّت است. رفتن و در اندیشه آن نبودن است. و این همه، یعنی کِشت کردن و خود را صاحب محصول ندانستن است.
اگر در آرزوی آرامش حقیقی هستی، انفاق کن.
أَنْفِقُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا كَسَبْتُمْ - از چیزهای پاکیزه ای که به دست آورده اید انفاق کنید.(سوره بقره بخشی از آیه 267)
انفاق، دل کندن است.
خود را از تعلقات، رهاندن است.
انفاق، پیش از آنکه کمک به غیر باشد، کمک به خود است.
تو با انفاق، خود را می رهانی و از جاذبه های فریبنده آزاد می کنی. بسیاری در بن بست داشته های خود گرفتارند. چنان دور و بر شان را شلوغ کرده اند که نه راه پس دارند نه راه پیش. اینان تصور کرده اند که هر چه داشته بیشتری داشته باشند، موفق ترند. در آرامش بیشتری به سر می برند.
حال آنکه داشته ها مجموعه انرژی هایی هستند که هر چه بیشتر شوند، مخرّب تر می شوند و روزگار صاحبش را سیاه تر می کنند.
اگر در آرزوی آرامش حقیقی هستی، انفاق کن.
دور و برت را خلوت کن.
بسیاری از چیزها غیر ضروری اند، از آنها دل بکن.
رهایشان کن تا خودت نیز آزاد شوی.
جا باز کن، برای نزولات دیگر.
نگو که حیفم می آید، برایشان زحمت کشیده ام، دستاوردم اند، مگر قرار است غیر دستاوردت را انفاق کنی؟!
دستاورد اصلی تو نفس پاکیزه ی توست، فهم و درایت و آگاهی توست.
دستاورد حقیقی تو، آزادی توست.
با انفاق، آزاد شو. جهش کن. و مفهوم واقعی آرامش را بچش.
برای انفاق، به سراغ قسمت های بد و خراب و ناپاک چیزها نرو.
آیا خودت حاضری آنها را از کسی قبول کنی؟!
طیّبات را انفاق کن.
و طیّب از اسماء خداست.
پاکی و پاکیزگی صفت اوست. تو با تقدیم پاکی و پاکیزگی، به واقع آن را توسعه بخشیده ای. چون تخمی آن را کاشته ای. و روزی همه آن طیّبات گل خواهند داد. این لجنزار دنیا، اینگونه به گلزار تبدیل می شود.
راهش انفاق خوبی هاست، توسعه پاکی هاست.
تقدیم بهترین هاست.
رستگاران، اینگونه عمل می کنند و براحتی می رَهَند.
و یادت باشد تو به مقام شامخ برّ نمی رسی مگر آنکه از آنچه که خود دوست داری انفاق کنی - لَنْ تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّىٰ تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ - (سوره آل عمران بخشی از آیه 92)
بحث بر سر کم و زیاد نیست، بر سر داشته ها نیست، بر سر دل کندن است. تقدیم بی منّت است. رفتن و در اندیشه آن نبودن است. و این همه، یعنی کِشت کردن و خود را صاحب محصول ندانستن است.
۱.۴k
۲۹ شهریور ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.