رفتی ندیدی ای یار من بی تو بیقرارم

رفتی ندیدی ای یار من بی تو بیقرارم
من میزبان داغ و سرخی لاله زارم
ابریست حال چشمم دلگیر شد خزانم
ای ابر تیره بگذار تا صبح من ببارم
ای ساز دل شکسته نا کوک مینوازی
گویا خبر نداری از قلب داغدارم
خون دلم چو ریزد پیمانه می گریزد
لبریز انتظار است خون دل انارم
لبخند بی رمق را بر لب نشانده ام تا
کس ننگرد که بی تو اینجا گرفته حالم
در خاک سرد قلبش مدفون نموده عشقم
چون برگ زرد پاییز دلمرده است بهارم
هر لحظه میشمارم موی سپید خود را
مُردم ولی، نیامد پایان انتظارم
چون شاخه های خشکی بی برگ و بارم اما
روزی جوانه میزد این ساقه ی نهالم
در سایه اش نشستم ، خلوت نشین عشقم
کس نشکند بجز او پرچین این حصارم
جان را بها چه باشد قربان راه اویم
لب تشنه گر بمیرم ، مقبول تر ، نگارم
گر بگذرد ز مرگم صد سال و روز دیگر
روید گلی به یادت در گوشه ی مزارم