خلاصه که روز مبارزه زنان این کشورها علیه بی عدالتی و فشا

خلاصه که روز مبارزه زنان این کشورها علیه «بی عدالتی و فشار» در خاطره ها باقی می ماند و تمام این تظاهرات ها که با شعار «حقوق برابر در اجتماع» شکل می گرفته، به اشکال مختلف ادامه پیدا می کند. به طور مثال در آلمان این حقوق شامل: کم شدن ساعات کار در روز به ۸ ساعت و تعطیلات ویژه در ایام زایمان بوده است.

البته در سال ۱۹۴۵ یعنی حدود ۷۰ سال پیش، نخستین توافق نامه «اصل برابری زن و مرد» در سازمان ملل توسط مردان به تصویب می رسد. یعنی فقط ۷۰ سال است که توافق می شود که زن با مرد در انسان بودن برابر است و شامل اشیا و سایر موجودات که مایملک مرد باشد، نمی شود…
عموم این تظاهرات ها از سمت احزاب سوسیالیست در این کشورها برگزار می شد تا اینکه سالها بعد یعنی سال ۱۹۷۷ سازمان ملل رسما این روز را به عنوان «روز جهانی زن» اعلام می کند.
و در برخی کشور ها خروجی اش هم این شده که در این روز مثلا در چین زنان می توانند نصف روز را مرخصی بگیرند یا در ایتالیا به زنان شاخه گل هدیه دهند.

تمام این تظاهرات ها با عباراتی مثل «صف آرایی و اعتراض زنان در جهت دست یابی به حقوقشان» تعریف می شده که تا امروز ادامه دارد و سوال های زیادی در ذهن ایجاد می کند.


به طور مثال:
چند سال هست این تظاهرات های سالیانه در حال برگزاری است؟
چند حزب و مکتب و جنبش در سراسر جهان برای احقاق حقوق انسانی زنان در حال فعالیت هستند؟
این همه سال تلاش زنان آیا منطقی است که ایشان را به این نقطه برساند که در سال ۲۰۱۷ با هشتک منم همین‌طور (#MeToo) پرده از تجربه های آزار و اذیت جنسی آنان توسط مردان و رواج گسترده آن بردارند و تک به تک مجبور شوند که با تصاویر محزونشان، آن را افشا و محکوم کنند.؟
یعنی این همه سال قانون نویسی و حمایت از حقوق زنان چرا محصول نداده است و چرا زنان این بخش از جهان که نزدیک صد سال است در تلاش هستند، هنوز در رنج‌اند؟! حتی بیشتر...
#باز_آی