رفیق

خانم جهانشاهی به دوستانم گفته بود ضربه ای که به این دختر خورده با هیچ چیزی جبران نمیشود مگر یک رفیق...
گفته بود بحث از دست دادن همسر نیست...
بحث از دست رفتن رفیق است...
گفته بود داغ عشق با زمان ممکن است سرد شود اما داغ رفیق نه...
و من حالا میفهمم تمام آن حرفها را...
آدم میتواند روی تمام نیازهای غریزی اش سرپوش بگذارد...
میتواند همه را ندید بگیرد و یک عمر زاهدانه زندگی کند...
اما نیاز به رفیق و همراه را نه میشود نادیده گرفت و نه ممکن است با چیزی جایگزین کرد...
یارجان! برای من رفیق بود...
همدرد...
همراه...
همسر هم بود... اما قبل از آن پیوند مقدس (هرچند کوتاه) او همراهم بود...
آدم وقتی همراه داشته باشد در مسیر زندگی و بندگی، سختیها را یکطور دیگر میبیند...
همراه حکم دلخوشی را دارد برای آدم...
شاید برای همین نیاز معقول است که من هر شب تنها صوتهای باقی مانده از خاطراتمان را بارها مرور میکنم...
میخواهم جای خالی رفیقم را با صدایش پر کنم...
و شاید بخاطر همین نیاز منطقی اولیه است که هر شب برای فرار از رنجها، قاب عکس خالیت را در آغوش میکشم تا کمتر به خاطر بیاورم خسران آشکار نبودنت را...
راستی! رفیق روزهای بی کسی ام! کجایی؟
#الهام_جعفری
#ممنوعه