آخرین رنج ها…

آخرین رنج‌‌‌‌‌ها…

با همه این احوال بتهوون در سن پنجاه سالگی سونات قشنگ ۱۰۶ خود را نوشت و با وجود خستگی روحی و جسمی در سال ۱۸۲۲ داوطلب گردید که اوپرای معروف خود را به نام فیدلیو (Fidelio) خودش رهبری نماید. از حرکات او معلوم بود که ابداً صدای ارکستر را نمی‌‌‌‌‌شنود و اعضای ارکستر نیز نمی‌‌‌‌‌توانستند تحت رهبری او به نواختن ادامه دهند و پس از چند دقیقه هویدا گردید که بتهوون دیگر قادر به اداره و رهبری نیست ولی کسی جرئت نمی‌‌‌‌‌کرد که این موضوع را علناً با او در میان بگذارد.
خودِ بتهوون با اضطراب و وحشت عجیبی واکنش تماشاچیان را از نظر می‌‌‌‌‌گذراند ولی به هر طرف که نگاه می‌‌‌‌‌کرد سکوت محض همه‌‌‌‌‌جا را فرا گرفته بود. بالاخربتهوون از روی صندلی پائین آمد و روی کاغذی به شیندلر (Schindler) نوشت «خواهشمندم ارکستر را متوقف سازید و به این طریق، بتهوون از سالن خارج گردید. در ۵ ژانویه ۱۸۲۷ بتهوون تمام اموال خود را به برادرزاده ولگرد خود شارل بخشید. وقتی چندروز پس از این وصیت‌‌‌‌‌نامه دکترواوراچ به او فهمانید که عمرش به آخر رسیده است بتهوون به قدری خوشحال گردید که هرکس به دیدن او می‌‌‌‌‌رفت می‌‌‌‌‌گفت «دست بزنید کمدی من خاتمه یافته است!»
در روز ۲۶ مارس سال ۱۸۲۷ درحالی‌‌‌‌‌که برف شدیدی می‌‌‌‌‌بارید بتهوون دار فانی را وداع گفت. مراسم و تشریفات کفن و دفن بتهوون با جلال و جبروت مخصوصی انجام پذیرفت.

درحالی‌‌‌‌‌که مارش فونبر (Marche Funebre) می‌‌‌‌‌نواختند تابوت بتهوون را از وسط شهر وین حرکت دادند