-عباس!

-عباس!
+جونم داش حسن...
-اون دختره رو میبینی تو دانشگاه...
+اره
-امسال اومده بود فکه پیشمون ،
خیلی قسمم داد که حاجتشو بدم...
کلی گریه کرد ...
حالش خوب بودا...
ولی ببین الان ...
ببین جون حسن...
ببین چطوری میره تو خیابون...
بخدا خیلی هواشو دارم من...
ولی انگار گاهی خودش نمیخواد...
تازه تو فضا مجازی ندیدیش چجور عکسایی میزاره از خودش...
کلی نامحرمم میبینن عکساشو...
یعنی واقعا خودش نمیفهمه دنیای مجازی فرقی نداره با واقعی؟
یعنی واقعا نمیفهه ما تو دنیای مجازی هم کنارشیم و میبینیمش؟
یا اینکه خودش دلش نمیخواد خوب بشه؟
+اره حسن جون...
یادمه که اومده بود...
اصن این هیچی ...
اون پسره رو میبینی...
اوناهاش...
اونم امسال طلاییه پیش من بود...
حالا برو ببین تو فضا مجازی چجوری با نامحرم صحبت میکنه...
تو فضای مجازی چه کارا که نمیکنه..
منم همه کار کردم واسشاا...
ولی گاهی نمیتونه ...
کم میاره داداش ...
میفهمم چی میگی ...
همه اینا که میگی منم زیاد دیدم...
ولی گاهی کم میارن...
این نَفسِشون پدرشونو درآورده...
اما حسن جون اگه ماهم ولشون کنیم...
کیو دارن اینا؟
کجا برن اگه سال به سال پیش ما نیان...
از کی کمک بخوان؟
من هروقت یکی از این بچه هارو میبینم جای ناامید شدن میگم ایندفعه بیشتر هواشو دارم...
ایندفعه بیشتر کمکش میکنم...
-اره عباس...
حق باتوعه...
حالا ما که هیچ...
گاهی که دل حضرت صاحب زمان رو میشکونن خیلی قلبم درد میگیره...