من صبورم امّا...

من صبورم امّا...
به خدا دست خودم نیست
اگر می رنجم
یا اگر شادی زیبای تورا
به غم غربت چشمان خودم می بندم
من صبورم امّا...
چقدر باهمه ی عاشقیم محزونم!
وبه یاد همه ی خاطره های گل سرخ
مثل یک شبنم افتاده زغم مغمومم
من صبورم امّا...
بی دلیل از قفس کهنه ی شب می ترسم
بی دلیل ازهمه ی تیرگی
تنگ غروب
وچراغی که تورا از شب متروک دلم دور کند
من صبورم امّا...
آه..
این بغض گران«صبر» چه می داند چیست؟!؟!؟