اللهم العن الجبت و الطاغوت

اللهم العن الجبت و الطاغوت

مـحـسـن(علیه السلام): کوچکترین فرزند حضرت فاطمه زهراء و علیّ مرتضی(صلوات الله علیهم) است.(۳) مـحـسـن(علیه السلام): اولین،کوچکترین و مظلومترین شهید در راه حفظ قرآن و ولایت امیرالمؤمنین(علیه السلام) است.(۴) مـحـسـن(علیه السلام): اولین کسی است که فردای قیامت برای او دادخواهی و بوسیله او بر علیه دشمنان حضرت علی(علیه السلام) و حضرت فاطمه زهراء(علیهاالسلام) مخاصمه شود.(۵) مـحـسـن(علیه السلام): شهیدی است که زودتر از مادرش حضرت زهراء(سلام الله علیها) به دیدار پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) و استقبال شهادت رفت و همچون مادر مظلومه اش،قبرش مخفی است. (۶) مـحـسـن(علیه السلام): قرآن در سورۀ تکویر از محسن شهید(علیه السلام) به «مَوؤُدَة» به معنی «به ستم کشته شده» خبر داده است.(۷) مـحـسـن(علیه السلام): پنجمین ثمرۀ ولایت است که تأویل آیات « وَ إذَا المَوؤُدَةُ سُئِلَت*بِأیِّ ذَنبٍ قُتِلَت » در شأن او است.(س۸۱/ ۸و۹) (۸) مـحـسـن(علیه السلام): سقط شده به علت اینکه دوّمی ، با لگد به پهلوی مادرش زهراء(سلام الله علیها) زد.(۹) مـحـسـن(علیه السلام): به علت اینکه دومی با لگد درب آتش گرفته را بر روی مادر مظلومه اش انداخت،سِقط شده است.(۱۰) مـحـسـن(علیه السلام): کسی است که شهادت و سقط او همانند سقوط برادرش امام حسین(علیه السلام) از روی اسب در عاشوراء است. (۱۱) مـحـسـن(علیه السلام): اولین قربانی سقیفه ای است که مخالفین غدیر و دشمنان امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) برپا نمودند و بغض خود را به حضرت علی(علیه السلام) با شهید نمودن امام حسن و امام حسین(صلوات الله علیهما) تکرار نمودند.(۱۲) مـحـسـن(علیه السلام): در قرآن قاتلان او بنام «جبت و طاغوت» هستند که خود و پیروانشان تا روز قیامت مورد لعنت خداوند هستند. «وَ مَن یَلعَنِ اللهُ فَلَن تَجِدَ لَهُ نَصیراً» (نساء/ ۵۱-۵۲) مـحـسـن(علیه السلام): لعن نمودن بر قاتلان او که «جبت و طاغوت» هستند،باعث نوشته نشدن گناه در صحیفه اعمال مؤمنین و وسیله آمرزش گناهان است.(۱۳) اَللَّهُمَّ العَنِ الجِبتَ وَ الطّاغوت وَ النَّعثَل وَ عَذّبهُم عَذاباً شَدیداً
اسناد
(۱) فرائد السّمطَین،ج۲،ص۳۵.تألیف امام کبیر اکمل ابراهیم بن محمد بن ابی بکر بن محمد جُوَینی شافعی صوفی.(۲) الملل و النّحل،ج۱،ص۵۷.(۳)و(۴)و(۵) بیت الأحزان.(۶)و(۷)و(۸) بحارالأنوار،ج۵۳،ص۲۳.(۹)و(۱۰) بیت الأحزان.(۱۱)و(۱۲)و(۱۳) شفاءالصدور،ج۲،ص ۳۷9