ﺍﻣﺸﺐ ﺍﯼ ﻣﺎﻩ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﻏﻤﮕﯿﻨﺴﺖ
ﺩﯾﺪﻩ ﺑﮕﺸﺎ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺗﺴﮑﯿﻨﺴﺖ
ﺗﻮ ﮐﻪ ﻫﻤﺼﺤﺒﺖ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺷﺐﻫﺎﯼ ﻣﻨﯽ
ﭘﺲ ﮐﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﯼ ﺍﻣﺸﺐ ﮐﻪ ﺳﺤﺮ ﻧﺰﺩﯾﮑﺴﺖ
ﺁﻣﺪﯼ ﺩﯾﺮ ﭼﺮﺍ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺭﺧﺖ ﺗﺴﮑﯿﻨﻢ
ﻧﮑﻨﺪ ﻗﻠﺐ ﺗﻮﺍﻡ ﺯﺧﻤﯽ ﻭ ﺩﻝ ﭼﺮﮐﯿﻨﺴﺖ
ﻋﺎﺭﺿﺖ ﺳﺮﺥ ﭼﺮﺍ ﮔﺸﺘﻪ ﭼﺮﺍ ﺩﻟﮕﯿﺮﯼ
ﻣﻮﻧﺲ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ، ﺍﺯ ﭼﻪ ﺩﻟﺖ ﺧﻮﻧﯿﻨﺴﺖ
ﺑﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﯽﺩﺭﺩ ﺑﻮﺩ
ﺁﺧﺮ ﺍﯼ ﺭﺣﻢ ﺧﺪﺍﯾﺎ، ﭼﻪ ﺩﻟﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﺴﺖ
ﭼﻪ ﺷﺪ ﺍﯼ ﻏﺎﻓﻠﻪﯼ ﻋﻤﺮ ﮐﺠﺎ ﻭﺍ ﻣﺎﻧﺪﯼ
ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ ﻭﻗﺖ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﺸﻮﻗﺴﺖ
ﺭﻭ ﺷﺒﺎﻥ ﺑﺎﺭ ﺳﻔﺮ ﺑﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﮏ ﺩﻧﯿﺎ
ﺑﯽﻭﻓﺎﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻧﻔﺮﯾﻨﺴﺖ.