محبت زیادی همیشه آدم رو

محبت زیادی همیشه آدم رو
خراب میکنه.
گاهی آدم ها میرون.
نه برای اینکه دلیلی برای موندن ندارن.
نه.؟ بلکه آنقدر کوچک اند که
تحمل حجم بالای محبت تو رو ندارن.
‹ یه حالتی از خستگی هست.
که آدم دلش میخواد فقط حرفای قشنگ.
و خبرای خوب بشنوه انگار
که ظرفیتش برای پذیرش زشتی های
دنیا پر شده.
شما یه نفرو پیدا کنید که بیشتر از
اینکه عاشقتون
باشه بهترین رفیقتون بشه
بعد بمونید با همون یه نفر
اونقد دربارهٔ همه چی صحبت کنید
تا قلق همدیگه رو یاد بگیرید
کنار هم پیشرفت کنید
از همدیگه آدم ایده آل بسازید؛
دوره ی تعویض آدما تموم شده
آدم ایده آل پیدا کردنی نیست، ساختنیه
اما من خودم خیلی واقعا نیاز دارم مدتی نباشم!
سفر کنم به جایی که هیچ‌کس رونشناسم
به جایی که هیچ‌کس منو نشناسه
دور باشم رها و آزاد.
آدم‌هایی رو ببینم که هیچ تصور بدی
از آنها ندارم
مسیرهایی رو بروم که تابحال نرفته ام!
نه نگران چیزی باشم!
نه از پیش امدن خبری یا پیش نیامدی بترسم.
همیشه همه میگن دردا به مرور زمان
خوب میشن و تنها چیزی که
ممکنه بعدها اذیتت کنه
اینه که دیگه به هیچ آدمی توی
زندگیت نمیتونی اعتماد کنی؛
و دوس داشتن
و علاقه نشون دادن نسبت به آدما برات
یه غیرممکن میشه.
ولی بعضی از آدم هاباعث میشن
که خنده ی شما کمی بلندتر.
لبخندتان کمی درخشان تر،
و زندگی تان کمی بهتر شود.
سعی کنیم یکی از این آدم ها باشیم...!