آدمی زندان است

آدمی #زندان است

و منم #زندانی

مانده ام در دل ِ این کالبد نفسانی

#عشق در دام #هوس

#روح حبس الابد بند قفس

آدمی زندان است

و من آن مانده به خواب

#تشنه جرعه ای از صافی ناب

در تکاپوی خیال لب آب

در فراسوی #سراب

مانده ام در مرداب

#آرزوها ، همه ام نقش بر آب

آدمی زندان است

و من آن #خسته‌ راه

مانده ام در تک این تنگ سیاه

نه به راه پیش رفتن باز است

راه برگشت #تباه

غرقه ام غرق #گناه

نه کسی می‌خواهد که خبر گیرد از این چشم به راه

نه کسی می‌آید به ملاقاتی اعدامی زندان گناه

در شگفتم من از این بند و #قفس

محکمه، حاکم و محکوم خودم هستم و بس

از چه باشم غمگین ؟

از چه ام دل چرکین ؟

از #خدا ؟

یا که از این پیکره‌ی ننگ از این کوه گناه ؟

من بنایش کردم

بر کویر #شهوت

و نهادم برهم ، آجر آجر #نفرت

برج و بارویش آه

پی اش از جور و جفا

و جلایش دادم

به #فریب ، به #ریا

ننگم باد ، آری آری همین است سزا

اندرین منزل پست

یاد می‌آورم از روز الست

یاد جام باده و بنده #مست

که نمک خورد ، دریغا که نمکدان بشکست

و چنین گفت با بوم تعهد نقاش

که تو ای نقش ، امین غم عشق من باش

آسمان بار امانت نتوانست کشید

شانه خم کرد ، وجودش لرزید

من دردانه‌ی بد مست تعهد کردم

که بپایم عهدم

با همه جان و تنم

با همه سلول‌های بدنم

ولی اکنون . . .

زندانی سلول تنم

#علی_اکبررائفی_پور