یجایی خوندم نوشته بود که وقتی به تنهایی عادت کنی دیگه هیچ

یجایی خوندم نوشته بود که وقتی به تنهایی عادت کنی دیگه هیچ رفتنی نمیتونه تورو آزار بده و من این جمله رو با تموم وجودم درک میکنم انقدر نسبت به حضور آدما توی زندگیم خنثی و بی‌حس شدم که بود و نبودشون برام اهمیتی نداره دیگه فرقی نداره باشن یا نباشن، بمونن یا برن جلوی رفتن هیچکس رو نمیگیرم
فقط نگاه میکنم، نگاهی سرشار از حرف و در عین حال لبریز از سکوت و بی‌حسی.