آرام باش عزیز من. می دانم که غمگینی و حق داری که غمگین با

آرام باش عزیز من. می‌دانم که غمگینی و حق داری که غمگین باشی. در دنیا اندوه‌های عمیق و ناگزیر بی‌شماری هست که از آن‌ها گریزی نیست. باید بمانند و پذیرفته‌شوند و دوره‌ی خودشان را سپری کنند و مثل فولاد مذاب، اول داغ و سرخ و گداخته‌اند و تا مغز استخوان می‌سوزانند. ولی گذار زمان کمک می‌کند که سردتر شوند تا بعد از مدتی بتوان بدون رنج و بغضی ویران‌کننده از آن‌ها حرف زد و مثل روزهای اول از درون فرو نریخت و به دفعات شعله نکشید و خاکستر نشد! هرچند اگر روان تو با عبور از این داغ، تغییر شکل داده باشد...
می‌دانم که فولاد قلب و روح تو الآن در مذاب‌ترین حالتش قرار دارد و بابت هر میزان اندوه و رنجی که داری، حق داری...
من صبر می‌کنم تا خوب شوی و دعا می‌کنم که صبور باشی و با گذار زمان، آماده‌ی پذیرش اندوه عظیمی که قلب و روانت را گداخته...
دعا می‌کنم که به زودی آرامشی عمیق را تجربه کنی..
-صرافیان |