وفت نواختن ویالون..(𝕡𝕒𝕣𝕥𝟟)

_من نمی زارم!!!(با گفتن حرفش بال هاشو باز کرد و با یه تکون محکم بهشون فشار هوا رو بالا برد و جونگکوک رو پرت کرد سمت یکی از درخت ها و اون خورد به تنه ی درخت)
جونگکوک با بال سالمش یه ضربه ای به درخت پشت سرش زد و چند شاخه ی خشک از اون بالا به زمین پرت شد، شوگا با عصبانیت و خنده ی سادیسمی نزدیک جونگکوک شد، وقتی کفش های چرم قهوه‌ای رنگش به زمین برخورد میکرد صدای خورد شدن سنگ ریزه های زیر پاش توی سر جونگکوک اکو میشد.
آفتاب داشت از زیر ابر های تیره به بیرون میومد، جونگکوک ضربان قلبش داشت به بالا می رفت، اشک داخل چشماش پر شده بود، بغض خفیفی داخل گلوش بود.
_آخییییی داری گریه می‌کنی.........(نیزه ی سفید رنگ رو کوبید به زمین) خیلی بی عرضه ای(بعد بال هاشو باز کرد)
با باز کردن بال هاشو چند درخت اطرافش شکسته شدن و با تکون دادنش به بالا اوج گرفت و از اون منطقه با سرعت فاصله گرفت...
بغض جونگکوک شکست و با صدای بلند شروع به گریه کردن کرد.
  اشک هاش قرمز بودن ولی نه خون، به رنگ آتش بودن، چشماش فقط مردمک خاش بودن و رگه های آتشین چشماش رو پر کرده بود، رگه های قرمز دور کردنش رو پر کرده بود، داخل جنگ با انسان ها این گریش بود که نجاتش داد، انسان ها بهش خندیدن و دست از جنگیدن برداشتن.
.