قسمت دوم

قسمت دوم:

دوم: اگر عدد 150 میلیارد دلار اعلامی رئیس‌جمهور محترم را به 86 میلیون نفر جمعیت ایران (برآورد مرکز آمار ایران برای سال 1403) تقسیم کنیم، سهم هر نفر حدود 1744 دلار در سال می‌شود. از تقسیم عدد 90 میلیون تومان اعلامی آقای رئیس‌جمهور بر این عدد، نرخ ارز مورد محاسبه حدود 51,600 تومان به دست می‌آید که بسیار نزدیک به نرخ ارز نیمایی اعلامی بانک مرکزی است. در واقع، عملاً نرخ ارز نیما که به تبعیت از نرخ ارز قاچاق تعیین می‌شود، مبنای محاسبات هزینه‌های مردمی است که ریالی حقوق می‌گیرند.

سوم: آقای رئیس‌جمهور فرمودند به هیچ‌کس، هیچ‌چیز نمی‌رسد. در این خصوص باید گفت که الحمدلله به لطف تلاش‌های جمهوری اسلامی طی چهار دهه گذشته، تقریباً همه جمعیت کشور از نعمت گرمایش و سرمایش تمیز و روشنایی کافی برخوردارند. همچنین با وجود افزایش قیمت خودرو و قطعات (که متأثر از نرخ ارز آزاد و نیمایی است)، کماکان هزینه حمل‌ونقل چندان بالا نیست. در این شرایط، سؤال این است که دقیقاً چه چیزی به همه نمی‌رسد؟

چهارم: باید توجه داشت که آقای احمدی‌نژاد نیز که مهندس حاذقی بودند، با همین نگاه و محاسبات مهندسی، جراحی بزرگی را آغاز کردند و قیمت‌ها را تا نزدیک و حتی بعضاً بالاتر از نرخ‌های معادل جهانی آن (با نرخ ارز حدود 1000 تومان) افزایش دادند. اما امروز، با گذشت حدود 15 سال از آن اصلاح بزرگ که هزینه سنگینی به جامعه تحمیل کرد و در شرایط غیرتحریمی، تورم را از حدود 12 درصد به حدود 21.5 درصد افزایش داد، و نیز با وجود اصلاحات متعدد در قیمت برق و گاز طی سال‌های گذشته، در جایی هستیم که رقمی که آن روز حدود 57 میلیارد دلار برآورد می‌شد، اکنون حدود 150 میلیارد دلار برآورد می‌شود.

ادامه دارد......