بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
پاسخ قسمت سوم :
گویی خداوند متعال میفرماید: در ابتدای امر، من تو را دوست داشتم که آفریدم؛ و چون تو را آفریدم، دوستت دارم. لذا بذر محبت خویش را نیز خودم در دلت کاشتم تا آینه محبت من گردی، چرا که محبت تو به من، سبب حرکت تو به سوی من میشود و به کمال تو که همان قرب به من است، میانجامد.
اما اگر میخواهی تو را بیشتر و بیشتر دوست داشته باشم، مانند یک آینه صاف، نشانههای مرا هر چه بیشتر در خودت متجلی و منعکس کن.
خداوند سبحان، آن محبوب غایی و معشوق حقیقی، توّاب است، یعنی بسیار به بندگانش نظر میکند و بسیار پاک است، لذا نشانههای تواب و طاهر و مطهر بودن او در هر که بیشتر تجلی کند، او را بیشتر دوست دارد - إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ -(سوره بقره بخشی از آیه 222)
خداوند سبحان، کمال محض است، پس نیکو = محسن است و نیکویان و نیکو کاران را دوست دارد، چرا که این اسم و نشانه او را تجلی میدهند: إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ - (سوره بقره بخشی از آیه 195)
خداوند سبحان، وکیل بندگانی از خود میشود که به او توکل میکنند، پس آنها را دوست می دارد:فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ -(سوره آل عمران بخشی از آیه 159)
خداوند سبحان، صبور است، صابر اسم اوست، پس آن دسته از بندگانش را که این نشانهاش را در خود تجلی میذهند، دوست میدارد وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ - (سوره آل عمران بخشی از آیه 146) و سایر اسمها نشانهها.
خطای ما در محبت و عشق کجاست؟ما یک خطا داریم که اگر بتوانیم با توجه، مراقبت و تذکر - یادآوریِ مدام، آن را مرتکب نگردیم، به رشد و کمالی تعجب برانگیز میرسیم و عارفی در مقام قرب میگردیم.
خطای ما، بدل خوردن از شیاطین و جنّ و انس، در جایگزینی جعلی به جای حقیقی می باشد. خطای ما آنجاست که وقتی نشانهای از محبوب میبینیم، به خود القا میکنیم که این خود اوست و تمام آن محبت و عشقی را که باید به محبوب حقیقی داشته باشیم، به او آن اختصاص میدهیم! مثل کسی که محبت و عشق به یار رابه عکس او روی کاغذ اختصاص دهد؛ عاشق عکس شود و خودِ محبوب را فراموش نماید! انصافاً چه حماقت و افتضاحی است وقتی در محضر محبوب هستی و او به تو مینگرد و محبت میورزد، و تو به او توجهی نداری و با عکسش مشغولی و بدان مهر و محبت میورزی؟!(ادامه دارد...)
پاسخ قسمت سوم :
گویی خداوند متعال میفرماید: در ابتدای امر، من تو را دوست داشتم که آفریدم؛ و چون تو را آفریدم، دوستت دارم. لذا بذر محبت خویش را نیز خودم در دلت کاشتم تا آینه محبت من گردی، چرا که محبت تو به من، سبب حرکت تو به سوی من میشود و به کمال تو که همان قرب به من است، میانجامد.
اما اگر میخواهی تو را بیشتر و بیشتر دوست داشته باشم، مانند یک آینه صاف، نشانههای مرا هر چه بیشتر در خودت متجلی و منعکس کن.
خداوند سبحان، آن محبوب غایی و معشوق حقیقی، توّاب است، یعنی بسیار به بندگانش نظر میکند و بسیار پاک است، لذا نشانههای تواب و طاهر و مطهر بودن او در هر که بیشتر تجلی کند، او را بیشتر دوست دارد - إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ -(سوره بقره بخشی از آیه 222)
خداوند سبحان، کمال محض است، پس نیکو = محسن است و نیکویان و نیکو کاران را دوست دارد، چرا که این اسم و نشانه او را تجلی میدهند: إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ - (سوره بقره بخشی از آیه 195)
خداوند سبحان، وکیل بندگانی از خود میشود که به او توکل میکنند، پس آنها را دوست می دارد:فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ -(سوره آل عمران بخشی از آیه 159)
خداوند سبحان، صبور است، صابر اسم اوست، پس آن دسته از بندگانش را که این نشانهاش را در خود تجلی میذهند، دوست میدارد وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ - (سوره آل عمران بخشی از آیه 146) و سایر اسمها نشانهها.
خطای ما در محبت و عشق کجاست؟ما یک خطا داریم که اگر بتوانیم با توجه، مراقبت و تذکر - یادآوریِ مدام، آن را مرتکب نگردیم، به رشد و کمالی تعجب برانگیز میرسیم و عارفی در مقام قرب میگردیم.
خطای ما، بدل خوردن از شیاطین و جنّ و انس، در جایگزینی جعلی به جای حقیقی می باشد. خطای ما آنجاست که وقتی نشانهای از محبوب میبینیم، به خود القا میکنیم که این خود اوست و تمام آن محبت و عشقی را که باید به محبوب حقیقی داشته باشیم، به او آن اختصاص میدهیم! مثل کسی که محبت و عشق به یار رابه عکس او روی کاغذ اختصاص دهد؛ عاشق عکس شود و خودِ محبوب را فراموش نماید! انصافاً چه حماقت و افتضاحی است وقتی در محضر محبوب هستی و او به تو مینگرد و محبت میورزد، و تو به او توجهی نداری و با عکسش مشغولی و بدان مهر و محبت میورزی؟!(ادامه دارد...)
۷۰۱
۰۹ شهریور ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.