یه تیکه از فیلم “پنی وحشتناک” رو توی اکسپلور دیدم که بازیگر زن رفت پیش روانشناس و من عمیقاً با جملاتی که روانشناس بهش گفت همذات پنداری می کنم:

+ نمیخواید بدونید مشکل من چیه؟

- همین الان هم میدونم مشکلت چیه.
تو غمگینی، منزوی هستی، خودت رو مسبب این غم میدونی و فکر میکنی لایق محبت نیستی. برای همین دوستان کمی داری. اخیرا یه چیزی که برات خیلی مهمه از دست دادی؛ معشوقت، ایمانت، خانوادت یا هر سه. خودت رو بابت این ها مقصر میدونی و روان رنجور شدی و نمیخوابی و هیچ غذای سالمی هم که نمیخوری. قبلا به ظاهرت میرسیدی ولی دیگه حوصلش رو نداری، بنابراین از آینه ها دوری میکنی. نور خورشید اذیتت میکنه، که از اون هم دوری میکنی که حس گناه هم بهت میده. چون معتقدی دوست نداشتن خورشید، ناسالم و غیر اخلاقیه. زن سنتی‌ای هم نیستی وگرنه اینجا نبودی ولی تظاهر می‌کنی که هستی تا مردم بهت توجه نکنند؛ گاهی هم برعکسش رو دوست داری و برای جلب توجه لباس می‌پوشی. بعد فکر می‌کنی مردایی که نگاهت میکنن احمقن یا حتی بدتر؛ که جذب چنین نمایش سطحی‌ و ظاهری‌ای شدن و به جای اون کار، جذب مردای دارک و پیچیده و تحمل ناپذیر میشی و انزوا و غمت رو اینجوری تضمین‌ می‌کنی؛ چون هرچی باشه در تنهایی از همیشه شاد تری ولی حتی اون موقع هم شاد نیستی چون همش به چیزی که از دست دادی فکر می‌کنی که بازم خودتو بابتش سرزنش میکنی. و چرخه ادامه داره، ماری که داره دم خودشو میخوره.

#دلنوشته

▪︎- ²⁶ فروردین ماهِ ¹⁴⁰² -▪︎
²¹.²²