من وجودم را به نیستی باخته بودم اما پروانه ی سبز وجودِ تو

من وجودم را به نیستی باخته بودم اما پروانه‌ی سبز‌ وجودِ تو، یک‌تنه سایه‌ی امن قلب دردمندم شد. میبینی پروانه‌ی من؟ که چه زیبا رنگِ زندگی در این وجودِ سیاهم پاشیدی؟ حالا در این جسم متروکم بپیچ به‌جای اینکه پیچکی باشی که در خاطره‌هایم از تو پیچیده است.