دوستی را باید آموخت از یکی برگ درخت ،

دوستی را باید آموخت از یکی برگ درخت ،
آن زمانی که جدا میشود از شاخه و رقصان ،
می نشیند با عشق ،
در کنار آن درخت .
دوستی را باید آموخت از گل و شاپرکی ،
که شدند عاشق هم در لحظه های بی کسی .
دوستی را باید آموخت از همان قاصدکی ،
که برای بردن آرزوهای چمن ، پیش خدا ،
میشود همسفر باد بهار و می رود تا ناکجا .
دوستی را باید آموخت از پاره ای ابر سپید ،
که در آن ظلمت شب ،
میشود زینت آسمان شب تار .
دوستی را باید آموخت از آینه ای با دل صاف ،
که به تو خواهد گفت ،
هر چه باشد ، نیک و بد در ذات تو .
دوستی را آموختم من از خداوند جهان ،
که بُود همدم و همراه من و بی همرهان .