در شبی تاریک و رازآلود، که آسمان با ابرهای سیاه پوشیده شد

در شبی تاریک و رازآلود، که آسمان با ابرهای سیاه پوشیده شده بود، ماه کامل به یک‌باره در آسمان پدیدار شد. نور نقره‌ای آن، درختان را در بر گرفت و سایه‌ای شگفت‌انگیز بر زمین افکند. هر چیز در آن شب مخفیانه به زندگی خود ادامه می‌داد، جز آنکه در دل شب، یک راز قدیمی در حال فرار از خواب بود.
در این شب به یادماندنی، ماه سرخ به آرامی در آسمان زاده شد. سایه‌های عجیبی بر زمین افتاد و احساساتی در دل‌ها برانگیخت. زنی با چشمانی همچون ستاره‌های درخشان، در کنار پنجره ایستاده بود و به این پدیده نادر خیره شده بود. قلبش به طپش افتاد، گویی که هر تپش، صدای قدم‌های یک خون‌آشام را در دل شب می‌شنید. هر بار که ماه سرخ در آسمان می‌درخشید، افسانه‌هایی از عشق و خون و انتقام در دلش زنده می‌شد.
ناگهان، از دل تیرگی، سایه‌ای خطی بر زمین کشید. مردی با چهره‌ای جذاب و مرموز از درختان بیرون آمد. او، با نگاهی آتشین و چشمانی که همچون دریا در طوفان بودند، به او نزدیک شد. در این ملاقات، قلبشان به هم پیوست؛ پیوندی عمیق و غیرقابل توضیح که تنها تحت تاثیر نیروی ماه قرار داشت.
او با صدایی نرم گفت: "این شب، شب عشق و خون است. می‌دانم که وقتش رسیده، وقتی که ماه برای ملاقات عاشق‌ها آماده است." و در چشمانش، رازهایی پنهان بود که مانع از نزدیک‌تر شدنش به او می‌شد.
زن، با صدای لرزانی گفت: "ماهی که در آسمان است، گویی هاله‌ای از عشق و مرگ را به دوش می‌کشد. آیا تو همان کسی هستی که در شب‌های تاریک، قلب‌ها را به آتش می‌کشد؟"
با این کلمات، دو دل به هم پیوستند. شب به واسطه‌ی عشق آن‌ها روشن‌تر شد و ماه سرخ، از دور نظاره‌گر این پیوند جاودانه بود. در آن لحظه، ناامیدی و ترس به عشق تبدیل شدند، و قلب‌هایشان به تپش افتاد. این ملاقات غیرعادی و پرتنش، تنها در دل یک شب تاریک و خونین به وقوع پیوست، جایی که ماه، گواهی بر عشق آنان بود.
از آن شب به بعد، یادگارهایی از عشق آنها در دل شب شماره می‌خورد. هر بار که ماه سرخ در آسمان می‌درخشید، داستان عاشقانه‌ی آن‌ها همچنان زنده بود و دلیلی برای امید و عشق می‌یافت.



_دل گون _
_خاطرات عشق_

با کمک یک دوست