از پشت پنجره به مـاه خیره می شوم که انتظارِ دوباره باهم ب

از پشت پنجره به مـاه خیره می‌شوم که انتظارِ دوباره باهم بودنمان را می‌کشد. تـرس‌های مـرا فقط تو آرام می‌کردی، لمس انگشتانِ ظریفت جان تازه‌ای در رگ‌هایم است. تو ماه‌ کوچک و غمگین بودی و من نویسنده‌ای شب‌زنده‌دارِ تو.
قلبت تنهـا آشیانه‌ای این پرنده‌ی زخمی بود؛ با این حال اگر نباشی نوشتن از تو آخرین اُمید من است، آخریـن سنگرم.