از خودپسندی تا خداپسندی
امیرالمؤمنین‌علی(عليه السلام)
«ثَمَرَةُ العُجبِ البَغضاءُ»(1)
«ميوه خودپسندي و غرور، دشمني و كينه توزي است!»
وقتي انسان دوست نداشته باشد خوبي‌ها و توانمندي‌هاي ديگران را ببيند و تحسين كند و وقتي انسان به اين خيال بيافتد كه سري در سرها دارد و همه بايد نسبت به اين مقام و توانمندي‌هاي او شأن و احترامي قائل باشند كه نيستند، آنگاه نتيجه خودپسندي و غرور كه كينه‌ورزي و دشمني با هر كسي است كه از او توانمندتر است و يا دشمني با همه كساني كه آنگونه كه او دوست دارد بايد احترامش كنند كه نمي‌كنند شروع مي‌شود.
اگر بخواهيم منصفانه به موضوع نگاه كنيم ديدن توانمندي‌هاي و زيبايي‌هاي ديگران نه تنها هيچ عيبي ندارد بلكه مي‌تواند براي ما نقطه پرشي باشد براي رسيدن به محاسن و خوبي‌هاي بالاتر و افتادگي و جوانمردي با همه امتيازات و قابليّت‌هايي كه داريم در مقابل همه كساني كه اين امتيازات و ويژگي‌ها را ندارند و ادعايي هم ندارند مي‌تواند يك امتياز و نقطه قوّت در كنار همه خوبي‌ها و ارزش‌هاي ما باشد كه باعث مي‌شود بيشتر از قبل مورد توجّه و احترام اطرافيانمان قرار بگيريم.
خودپسندي و غرور بيماري و مرضي است كه درمانش با الگو قرار دادن انسان‌هاي موفق‌تر و خودساخته‌تر از خودمان شروع مي‌شود و با توسّل و توجّه به اهل بيت(عليهم‌لسلام) ضعيف‌تر مي‌شود و در نهايت با عنایت اهل بیت(علیهم‌السلام) و در نتیجه رشد معنوی روح انسان و فهم حقيقي معناي تضرّع و خشوع در مقابل پروردگار عالم مهار مي‌شود.
پاورقي
1-ميزان الحكمه، ج ۷، ص ۴۷
«ثَمَرَةُ العُجبِ البَغضاءُ»(1)
«ميوه خودپسندي و غرور، دشمني و كينه توزي است!»
وقتي انسان دوست نداشته باشد خوبي‌ها و توانمندي‌هاي ديگران را ببيند و تحسين كند و وقتي انسان به اين خيال بيافتد كه سري در سرها دارد و همه بايد نسبت به اين مقام و توانمندي‌هاي او شأن و احترامي قائل باشند كه نيستند، آنگاه نتيجه خودپسندي و غرور كه كينه‌ورزي و دشمني با هر كسي است كه از او توانمندتر است و يا دشمني با همه كساني كه آنگونه كه او دوست دارد بايد احترامش كنند كه نمي‌كنند شروع مي‌شود.
اگر بخواهيم منصفانه به موضوع نگاه كنيم ديدن توانمندي‌هاي و زيبايي‌هاي ديگران نه تنها هيچ عيبي ندارد بلكه مي‌تواند براي ما نقطه پرشي باشد براي رسيدن به محاسن و خوبي‌هاي بالاتر و افتادگي و جوانمردي با همه امتيازات و قابليّت‌هايي كه داريم در مقابل همه كساني كه اين امتيازات و ويژگي‌ها را ندارند و ادعايي هم ندارند مي‌تواند يك امتياز و نقطه قوّت در كنار همه خوبي‌ها و ارزش‌هاي ما باشد كه باعث مي‌شود بيشتر از قبل مورد توجّه و احترام اطرافيانمان قرار بگيريم.
خودپسندي و غرور بيماري و مرضي است كه درمانش با الگو قرار دادن انسان‌هاي موفق‌تر و خودساخته‌تر از خودمان شروع مي‌شود و با توسّل و توجّه به اهل بيت(عليهم‌لسلام) ضعيف‌تر مي‌شود و در نهايت با عنایت اهل بیت(علیهم‌السلام) و در نتیجه رشد معنوی روح انسان و فهم حقيقي معناي تضرّع و خشوع در مقابل پروردگار عالم مهار مي‌شود.
پاورقي
1-ميزان الحكمه، ج ۷، ص ۴۷
۲.۱k
۱۱ مهر ۱۳۹۹
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.