ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﺩﻟﻢ ﺟﺰ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ ﻫﻤﺴﻔﺮﻡ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻧﺎﺯ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻧﯿﺴﺖ
ﺁﻏﻮﺵ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎﯾﺖ ﻗﻔﺴﻢ ﺑﻮﺩ
ﺁﺯﺍﺩﻩ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮﻡ ﻧﯿﺴﺖ
ﻓﺮﻗﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﺎﺯ
ﺩﺭﯾﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﺮﻡ ﻧﯿﺴﺖ
ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻪ ﺷﺪﻡ ﺷﻌﺮ ﺧﺪﺍﯾﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﮕﺎﺭ
ﺷﺎﻋﺮﮐﻪ ﺷﺪﻡ ﺣﯿﻒ ﺑﻪ ﮐﻮﯾﺖ ﮔﺬﺭﻡ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﯾﻦ ﺑﺮﻑ ﺳﭙﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﺪﯼ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﺯﻭﺩ
ﺍﺯ ﺩﺍﻍ ﺗﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻧﻪ ﺍﺭﺙ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﻡ ﻧﯿﺴﺖ
ﻫﺮﭼﻨﺪﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺧﻮﺷﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ
ﻣﺮﮔﻢ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﺎﺯ ﺯﻋﺸﻘﺖ ﺣﺬﺭﻡ ﻧﯿﺴﺖ
ﺳﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ
ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻡ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﺮﻡ ﻧﯿﺴﺖ.