از صبح که چشم باز می کنیم باید با شتاب و سرعت بدویم ...

از صبح که چشم باز می کنیم ، باید با شتاب و سرعت بدویم و کار کنیم و عرق بریزیم تا لقمه نانی به دست آوریم و آن لقمه نان را باید بخوریم تا بتوانیم بدویم و کار کنیم و عرق بریزیم !
باید برای اجاره خانه و قسط خودرو و هزینه آب و برق و پول مدرسه فرزندمان جوانی و نشاط و شادابی مان را بدهیم و سالها بعد هنگامی که چشم باز می کنیم می بینیم عمر و جوانی و سلامت و زندگی مان را باخته ایم ... برای چیزهایی که به دستشان نیاورده ایم .
حتی به فکر جسم خودمان بوده ایم اما "خود" خودمان را فراموش کرده ایم. برای پوسیدگی دندان یا ناراحتی معده و دستگاه گوارش مان به چندین پزشک مراجعه کرده ایم اما هرگز حتی به فکر ناراحتی ها و مشکلات روانی مثل عصبانیت هایمان نبوده ایم چه رسد به روح و جانمان !
خداوند در گذر این زندگی پرشتاب مادی ایستگاههایی زمانی تعبیه کرده تا بتوانیم قدری با آرامش و خلوت و توقف روند مادی به روح و جانمان برسیم.
گویی خداوند می خواهد به ما هشدار بدهد که : چه خبر است ؟ به کجا می روی ؟ داری چه کار می کنی ؟ چرا این قدر از روح و جان و حقیقت وجود خودت غافلی ؟ آرام باش و قدری به خودت فکر کن ! کمی هم به خودت برس !(بخشی از یادداشت امروز روزنامه خراسان) #خراسان #رجب #زائری