ﺑﯿﺎ ﺩﺳﺖ ﻗﺸﻨﮓ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻋﺼﺎﯾﯽ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯿﺰﻡ
ﻭ ﺷﻮﺭ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻭ ﺷﻮﻕ ﺁﻟﻮﺩ ﺑﺪﺍﻣﺎﻥ ﺷﻘﺎﯾﻘﻬﺎ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﻡ

ﺑﺪﺯﺩﻡ ﺗﯿﺸﻪ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺭﺍ ﻭ ﺑﯽ ﭘﺮﻭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺭﻋﺪﯼ ﺑﻨﺎﯼ ﺳﻨﮕﯽ ﻏﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺰﻡ

ﺑﺴﺎﺯﻡ ﮐﻠﺒﻪ ﻋﺸﻘﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺎﻍ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎ ﻭ ﺣﺎﻓﻆ ﻭﺍﺭ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﻓﻠﮏ ﻃﺮﺣﯽ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ﻭ ﻧﻘﺶ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﯾﺰﻡ
ﺑﯿﺎ ﻭﺍﮐﻦ ﻟﺒﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺳﺮﻭﺩ ﻋﺸﻖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﻣﺮﻍ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺒﺎﻭﯾﺰﻡ

ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺩ ﺗﻮ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﻮﻥ

ﯾﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﻮﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﭘﺮ ﻋﺸﻖ

ﻭﺳﻂ ﺑﺮﮐﺘﺶ ﻣﯿﺸﺪ

ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻋﺸﻖ

ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﻮﻥ ﻣﯽ ﮐﺎﺷﺘﻤﺖ

ﮔﻞ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﯼ

ﺭﻧﮓ ﻭ ﻭﺍﺭﻧﮓ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺭﻧﮓ ﻧﺮﮔﺲ ﻭ ﺳﻨﺒﻞ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﯼ

ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﯿﺸﺪ ﻭﺍﺳﺖ

ﺩﺷﺖ ﺭﻭ ﭼﺮﺍﻏﻮﻧﺶ ﮐﻨﻢ

ﻣﺎﻩ ﺭﻭ ﺑﺰﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﭼﺸﺎﺕ

ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﺎﺭﻭﻧﺶ ﮐﻨﻢ

ﻭﺳﻂ ﻣﯿﺪﻭﻥ ﺑﺒﺮﻡ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﻭ ﺍﺭﺯﻭﻧﺶ ﮐﻨﻢ

ﺩﺍﺩ ﺑﺰﻧﻢ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺍﺗﻢ ﻋﺸﻖ ﺭﻭ ﻓﺮﺍﻭﻭﻧﺶ ﮐﻨﻢ

ﮔﻼ‌ﺏ ﻗﻤﺼﺮ ﻣﯿﺸﺪﯼ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﮔﻞ ﺟﻮﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩﯼ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﺮﮒ ﺑﻪ ﺑﺮﮒ ﺑﻪ ﻟﭙﺸﻮﻥ ﺧﻮﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩﯼ

ﮔﺮﯾﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯿﺸﺪﯼ ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩﯼ ﺑﻪ ﺷﺎﻋﺮﺍﯼ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﻓﺮﺍﻭﻭﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩﯼ