من گوشه نشین حرم امام رضایم

من گوشه نشین حرم امام رضایم
حسرت به دل صحن وسرای کربلایم


ﭼﻮﻥ ﭘﯿﺮﺯﻧﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑُﻬﺖِ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺳﺒـــــﺪﺵ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ...
 ﺩﺭ ﺻـــــﺤﻦ ﻃﻼ‌ﯾﯽِّ ﺗﻮ ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﺩﻟـــــﻢ ﺣﺎﻝ ﺑﺪﺵ ﮔﻢ ﺷـــﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ

ﺩﺭ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﻭ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻋﻤﺮ ﻓﻘﻂ ﺳﻮﺧﺘـــــــــــﻪ ﺍﻡ، ﮐﺎﺵ
ﺗﺎﺳﯽ ﺑﺪﻫﯽ ﺩﺳﺖ ﺣﺮﯾﻔـــــﻢ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺶ ﻋﺪﺩﺵ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ!

ﺷﺐ ﺷﻌﻠﻪ ﮐﺸﯿﺪﻩ، ﺗﺐ ﻣﻮﻫﺎﻡ ﺩﺧﯿﻞ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﭘﻨــــــــــــﺠﺮﻩ ﻓﻮﻻ‌ﺩ
ﭼﻮﻥ ﺩﺧﺘﺮﮐﺒﺮﯾﺖ ﻓﺮﻭﺷــــــــﻢ ﮐﻪ ﺷﺒﯽ ﭼﺎﺭﻗﺪﺵ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ!

ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺧﺰﺭ ﻭﺳﻌﺖ ﺍﺷﮑﯽ ﺳﺖ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﯿــــــﺪ ﺍﺳﺖ
ﺍﯾﻦ ﺑﻐﺾ ﺗﺮﮎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎ ﺟﺰﺭﻭﻣَﺪَﺵ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ



ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻨــــــــــﺪﻭﻕ ﺍﻣﺎﻧﺎﺕ ﺳﭙﺮﺩﻡ  ﻫﻤﻪ ﯼ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮﻡ ﺭﺍ
ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﯾﮏ ﮔﻨﺒﺪ ﻭ ﺭﻭﺣﯽ که فقط کالبدش گم شده باشد...