من غلام ادب عباسم

مَن غُلام اَدَب عَبّاسَم
خاک پای حَرَم عَبّاسَم
غِیر اَز مَردانِگیَش حَرف مَزَن
مَن به عَبّاس عَلی حَسّاسَم
مَن به زَهرای سه ساله سوگَند
نَکُنَم پُشت به این اِحساسَم
جای مَن بوده هَمیشه هِیئَت
غِیر عَبّاس کَسی نَشناسَم
مَن حُسینی اَم و زَهرا نسَبم
مَن به این اَصل و نَسَب حَسّاسَم
تا که جان اَست به تَن می گویَم
مَن غُلام اَدَب عَبّاسَم

اَلسَلام عَلَیک یا اَبوالفَضل العَبّاس(ع)