هرگز زنت را تحقیر نکن، چون بار بیماریِ اش را سال ها باید

هرگز زنت را تحقیر نکن، چون بار بیماریِ‌اش را سال‌ها باید به دوش بکشی...
هرگز به زنت بی اعتنایی نکن، چون سال‌ها باید بی‌توجهی‌اش را تحمل کنی...
هرگز به زنت پرخاش نکن، چون سال‌ها سکوت مرگبارش را باید طاقت بیاوری...
هرگز از محبت به روح او غافل نباش، چون سال‌ها باید در بستری سرد بخوابی...
هرگز او را مقابل دیگران کوچک مکن، چون به بزرگی یاد کردن از تو را فراموش می‌کند...
هرگز نقص‌هایش را بازگو نکن، چون از تو در نهان متنفر خواهد شد...
هرگز انتقاد و شکایت او را مسخره نکن، چون از تو برای همیشه ناامید می‌شود...
هرگز به رویاهایش نخند اگر نمی‌توانی برآورده‌شان کنی، چون افسرده می‌شود و اگر شهامت داشته باشد خودکشی می‌کند...
هرگز زنت را اسیر خانه و فرزند نکن، چون این‌گونه او را بی‌صدا کشته‌ای و فقط قانون تو را مجرم نمی‌داند...

خود را با زنت برابر بدان، در همه چیز، وگرنه فرقی با یک زندانبان نخواهی داشت...