می خواست علیل بودنمان را به رخ بکشاند یا ذلیل بودنمان را

می‌خواست علیل بودنمان را به رخ بکشاند یا ذلیل بودنمان را نمیدانم؛ شاید هم هیچ نیتی در سر نداشت.
نمی‌دانست با حالِ در گِل ماندگان چه می‌کند!
شاید هم می‌دانست... .
فی‌الحال همه چیز به شیوه‌ای ناجوانمردانه رقم میخورد؛ لااقل برای من! و اما راضی بودم به رضایش؛ و رضایش:)...
صدای درون، مغز را خورده بود.
هرچه میشد می‌گفت "او" .
با هرچیزی یادم به یادش می‌افتاد و غم به یاد من می‌افتاد و ماهی به یاد ماه.
ما وصال ندیده خوف فراق داریم.
و غبطه‌ای که نگرانم می‌کند... الحمدالله که حسادتی درکار نیست.
در فکر آن نوایَم که چگونه احساس را به رخ میکشانَد؛ و به تصدیق: در فکرِ شما.
گویی ناامیدی کمین کرده بود برای ربودنِ امیدِ عینکیِ من؛ آنقدر ضعیف بود که عینکی ضخیم به چشم داشت، عینک را می‌ربود امیدِ من کور میشد! نیازی به ربودنِ شخصِ امید نبود.
و اما درد رنگ تازه‌ای به غم میدهد؛ اگر درونی باشد که چه بهتر! با جسم عجین می‌شود.
و اما بغض واژه می‌شود
واژه جمله می‌شود
و جمله، آن چیزی می‌شود که تنها تو درکش خواهی کرد...
شکرا...
همینکه مطمئن هستم شما میخوانی و تنها کسی که مقصود اصلی را درک خواهد کرد شما هستی؛ خودش به تنهایی امیدم را زنده میکند.. .
و اما درنهایت؛ گوربابای ابلیس!.


پ.ن:
ادامه‌ی [ https://wisgoon.com/p/S2R1EDG0ZR/ ]
#Aseman