حافظ شیراز

حافظ شیراز
در جائی خواجه حافظ، شیراز خود را بهتر از اصفهان دانسته و چنین سروده است:
اگر چه زنده رود آب حیاتست ولی شیراز ما از اصفهان به


حافظ و یاد اصفهان

محمد مهدی بن محمد رضا الاصفهانی، در کتاب نصف جهان فی تعریف الاصفهان، درباره دیدار حافظ از اصفهان و یادنامه او چنین می ‏نویسد:

خواجه حافظ شیرازی علیه الرحمه در اثناء اسفار خود به اصفهان رسیده مدتی متوقف گشته است و با اهالی اصفهان خوش بر آمده، کمال الفت را پیدا نموده و چون به شیراز رفته است این غزل را در حسرت و افسوس از مفارقت اهل اصفهان و یادآوری ایشان گفته و ضمناً مدح زاینده رود و باغ کاران نموده است:
غزل:

روز وصل دوستداران یاد باد یاد باد آن روزگاران یاد باد
این زمان در کس وفا داری نماند زان وفاداران یاران یاد باد
کامم از تلخی غم چون زهر گشت بانگ نوش باده خواران یاد باد
من که در تدبیر غم بیچاره‏ام چاره آن غمگساران یاد باد
گر چه یاران فارغند از یاد من از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این دام بلا کوشش آن حق گزاران یاد باد
گر چه صد رود است از چشم روان زنده رود و باغ کاران یاد باد
راز حافظ بعد از این ناگفته ماند ای دریغ از روزگاران یاد باد