تولید ساده و راحت:
تولید ساده و راحت:
* چیزی ارزان تر از آن چیزی که فکرش را بکنید یک موسیقی رپ تولید می شود. با یک استودیوی خانگی کوچک یا حتی یک کامپیوتر که مجهز به امکانات ضبط صوت باشد هم می شود یک ترانه رپ را ضبط کرد. یعنی اگر چند تا بچه دبیرستانی پول تو جیبی هایشان را روی هم بگذارند، می توانند سر ماه یک استودیوی خانگی مناسب ضبط رپ تهیه کنند.
* سرودن شعر و آهنگسازی و خواندن یک ترانه رپ را یک نفر به تنهایی هم می تواند انجام دهد. سرودن شعر رپ یا همان به اصطلاح «تکست» چندان کارسختی نیست. لازم نیست مثل شاعرها به مخشان فشار بیاورند تا یک تکست رپ بنویسند، فقط کافی است بتوانند کلماتی را که در کنار هم قرار می گیرند، به صورت موزون بخوانند. برای این کار گاهی اوقات سراینده تکست بی خیال معنا و مفهوم شعر می شود و فقط دنبال کلماتی می گردد که تکستش را موزون تر کنند. برای همین است که وسط آهنگ می بینید رپ خوان یک کلمه بی ربط با شعر می خواند. به علاوه اینکه بیشتر رپ هایی که این روزها تولید می شوند هدف خاصی را دنبال نمی کنند و فقط قصد تولید یک شادی بدون توجه به محتوا را دارند. برای همین خیلی روی تکست ها گیر نمی دهند!
توزیع ساده و راحت:
* کافی است بعد از تولید یک ترانه رپ، اینترنت یا بلوتوث دم دستشان باشد.آن وقت با چند حرکت ساده، ترانه تولید شده در اتوبان توزیع قرار می گیرد. بعد هم ریش و قیچی دست آن ترانه و شنوندگانش است. اگر ترانه جذابی باشد سریع بین هزاران نفر از طریق بلوتوث یا سایت های دانلود پخش می شود.
* بعد از فراگیر شدن آن تک آهنگ، تولید یک کلیپ جمع و جور هم به فراگیر شدن آن ترانه کمک می کند. اگر یک جست و جوی ساده در یکی از موتور های جست و جوی اینترنتی بکنید، می بینید که ده ها اسم مختلف از گروه های کوچک و بزرگ رپ پیش رویتان می آید و البته آهنگ هایی که هر کدام از این گروه ها برای دانلود در اینترنت گذاشته اند. انواع و اقسام عکس هایی که شبیه مدل های غربی هستند و کلیپ هایی که بر اساس محتوای آهنگ ها ساخته شده اند.هر چند این روزها بیشتر این سایت ها فیلتر هستند اما باز هم انتشار کلیپ ها و آهنگ ها از طریق اینترنت رایج ترین روشی است که رپ خوان از طریق آن خودشان را به دنیای جوان ها وارد می کنند.
* البته این کار لم هایی هم دارد؛ سازندگان موسیقی های رپ معمولا مخاطب را تشنه می گذارند. آنها معمولا یک تک آهنگ را روی اینترنت منتشر می کنند و بعد منتظر واکنش مخاطب می مانند. آنها معمولا آلبومشان را یک باره در اختیار شنوندگان، نمی گذارند و با این شیوه توزیع قطره ای، سعی می کنند مخاطبشان را هر روز به دنبال خودشان، بکشانند.
* با بالا گرفتن رپ خوانی و شلوغ شدن بازار، بعضی خواننده ها و گروه ها از روش های دیگری هم برای شهرت استفاده می کنند. مثلا رپرها به جای تعریف از خودشان، گروه های دیگر را تخریب می کنند و از این راه خودشان را بالاتر جلوه می دهند. به این نوع آهنگ ها دیس می گویند. گاهی این دیس ها که همان هجویه های ادبیات کلاسیک هستند، مخاطبشان گروه خاصی است و گاهی بدون ذکر اسم فقط فحش می دهند.قبلا دیس های خشن و اساسی از عناصر با کلاس بودن گروه های رپ بود
* چیزی ارزان تر از آن چیزی که فکرش را بکنید یک موسیقی رپ تولید می شود. با یک استودیوی خانگی کوچک یا حتی یک کامپیوتر که مجهز به امکانات ضبط صوت باشد هم می شود یک ترانه رپ را ضبط کرد. یعنی اگر چند تا بچه دبیرستانی پول تو جیبی هایشان را روی هم بگذارند، می توانند سر ماه یک استودیوی خانگی مناسب ضبط رپ تهیه کنند.
* سرودن شعر و آهنگسازی و خواندن یک ترانه رپ را یک نفر به تنهایی هم می تواند انجام دهد. سرودن شعر رپ یا همان به اصطلاح «تکست» چندان کارسختی نیست. لازم نیست مثل شاعرها به مخشان فشار بیاورند تا یک تکست رپ بنویسند، فقط کافی است بتوانند کلماتی را که در کنار هم قرار می گیرند، به صورت موزون بخوانند. برای این کار گاهی اوقات سراینده تکست بی خیال معنا و مفهوم شعر می شود و فقط دنبال کلماتی می گردد که تکستش را موزون تر کنند. برای همین است که وسط آهنگ می بینید رپ خوان یک کلمه بی ربط با شعر می خواند. به علاوه اینکه بیشتر رپ هایی که این روزها تولید می شوند هدف خاصی را دنبال نمی کنند و فقط قصد تولید یک شادی بدون توجه به محتوا را دارند. برای همین خیلی روی تکست ها گیر نمی دهند!
توزیع ساده و راحت:
* کافی است بعد از تولید یک ترانه رپ، اینترنت یا بلوتوث دم دستشان باشد.آن وقت با چند حرکت ساده، ترانه تولید شده در اتوبان توزیع قرار می گیرد. بعد هم ریش و قیچی دست آن ترانه و شنوندگانش است. اگر ترانه جذابی باشد سریع بین هزاران نفر از طریق بلوتوث یا سایت های دانلود پخش می شود.
* بعد از فراگیر شدن آن تک آهنگ، تولید یک کلیپ جمع و جور هم به فراگیر شدن آن ترانه کمک می کند. اگر یک جست و جوی ساده در یکی از موتور های جست و جوی اینترنتی بکنید، می بینید که ده ها اسم مختلف از گروه های کوچک و بزرگ رپ پیش رویتان می آید و البته آهنگ هایی که هر کدام از این گروه ها برای دانلود در اینترنت گذاشته اند. انواع و اقسام عکس هایی که شبیه مدل های غربی هستند و کلیپ هایی که بر اساس محتوای آهنگ ها ساخته شده اند.هر چند این روزها بیشتر این سایت ها فیلتر هستند اما باز هم انتشار کلیپ ها و آهنگ ها از طریق اینترنت رایج ترین روشی است که رپ خوان از طریق آن خودشان را به دنیای جوان ها وارد می کنند.
* البته این کار لم هایی هم دارد؛ سازندگان موسیقی های رپ معمولا مخاطب را تشنه می گذارند. آنها معمولا یک تک آهنگ را روی اینترنت منتشر می کنند و بعد منتظر واکنش مخاطب می مانند. آنها معمولا آلبومشان را یک باره در اختیار شنوندگان، نمی گذارند و با این شیوه توزیع قطره ای، سعی می کنند مخاطبشان را هر روز به دنبال خودشان، بکشانند.
* با بالا گرفتن رپ خوانی و شلوغ شدن بازار، بعضی خواننده ها و گروه ها از روش های دیگری هم برای شهرت استفاده می کنند. مثلا رپرها به جای تعریف از خودشان، گروه های دیگر را تخریب می کنند و از این راه خودشان را بالاتر جلوه می دهند. به این نوع آهنگ ها دیس می گویند. گاهی این دیس ها که همان هجویه های ادبیات کلاسیک هستند، مخاطبشان گروه خاصی است و گاهی بدون ذکر اسم فقط فحش می دهند.قبلا دیس های خشن و اساسی از عناصر با کلاس بودن گروه های رپ بود
۴.۸k
۲۵ آبان ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۴)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.