افسرده ترین شاعرِ غمگینِ جهانم

افسرده ترین شاعرِ غمگینِ جهانم
یارب مددی کن که دگر بیش نمانم

دنیای خیالم همه مغروقِ نگاهی ست
خودگم شده ی صفحه ی بی نام و نشانم

بیزارم از این بختِ بدِ خویش بدانید
آواره ی چشمان و نگاهی نگرانم

از قلب تَرَک خورده ام این قصه بخوانید
از سوزِ  نفسهای تو یخ کرده دهانم

لب بر لبِ این شاعرِ دلبسته گذارید
شاید که بهاری شود این فصلِ خزانم

غرقم بکن اندر دلِ دریایی ِ خود باز
دست بسته به عمقِ نگهِ خویش کشانم

بگذار  شبی  را  به کنار ِ تو  نشینم
آثارِ  غم  و  غصّه ز روی ات  بتکانم

تو ساده ترین واژه ی اشعارِ "غریب"ی
نامت به خدا شد همه دَم وردِ زبانم