پارت 29

جیمین : باشه، میشه ببینمش؟

دکتر : بله میشه، اما کوتاه بهتره استراحت کنن

جیمین: باش

دکتر که رفت به سمت اتاق رفتم وارد اتاق شدم
چشماش باز بود . به سمتش رفتم روی صندلی نشستم دستمو
روی موهاش کشیدم به سختی خواست حرف بزنه که گفتم

جیمین: خودتو اذیت نکن



ویو ت

انگار پلک هام بهم چسبیده بودن . به سختی بازشون کردم
که با نوری که به چشم هام خورد بستم . اروم چشمام باز کردم تمام بدنم کوفته بود یه سرم بهم وصل بود، نگاه به اتاق کردم که دیدم جیمین نیست یعنی من تنها گذاشته؟ تو فکر جیمین بودم که در باز شد و جیمین وارد شد با اعصبانیت گفتم

ت: کجا بودی، چرا منو تنها گذاشتی

اومد سمتم لبه تخت نشست دستم رو گرفت گفت

جیمین: همینجا توی راهرو بودم ، یه تماس داشتم
یکم که گذشت

جیمین: ام ت ؟

ت: بله

جیمین: حال پدرم خوب نیست ، میشه من برم؟!

نگران به سمتش برگشتم

ت: چیشده

جیمین: چیز خاصی نیست، فقط مثل همیشه یکم قلبش درد میکنه

ت:برو جیمین، من که حالم خوبه پدرت مهم تره

اخمی کرد گفت

جیمین: توهم مهمی
پیشونیم بوسید گفت

جیمین: میرم ولی زود میام

رفت با اینکه راضی نبودم بره ولی به هر حال پدرشه نمیشد که
نره چشمام سنگین شد فکر کنم اثر ارامش بخش بود
لایک 25
فالوور 5 تا
کامنت 25