ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺖ،

ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺖ،
ﻫﻤﻪ ،ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺑﺮﮒ ﻫﺎﯼِ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﯽ ﺟﺎﻥِ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ،
ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥِ ﻫﻔﺘﻢ ﻗﻠﺒﻢ ﻓﺮﻭ ﻣﯿﺮﯾﺰﻧﺪ،
ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ
ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻢ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﭘﺎ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ، ﺑﺮ ﺭﻭﯼِ ﺁﻧﻬﺎ
ﭘﺎ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ،
ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﺷﮑﺴﺘﻦِ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﯿﺴﭙﺎﺭﻡ
ﺻﺪﺍﯼِ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯾﺖ ،
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥِ ﺧﺶ ﺧﺶِ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﮒ ﻫﺎ ، ﮔﻢ ﺷﺪﻩ،
ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ .
ﻫﺮ ﻗﺪﻡ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﻪ ﺳﻤﺖِ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ
ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﺗﺮ ﻣﯿﺮﻭﯼ ﻭ ﺣﺘﯽٰ
ﺧﻮﺩﺕ ﻫﻢ ﺩﯾﮕﺮ،
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥِ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥِ ﺯﺭﺩ ﻭ ﻧﺎﺭﻧﺠﯽ
ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﻫﺴﺘﯽ