راز زندگی

از تو خبر رسیده ، رفتی زدنیای من
خط سیاه کشیدی بر من و رویای من
 
روح از بدن جدا شد ، پرواز تا قیامت
من ماندم و تنی زار ، خمیده قد و قامت

روزی که با تو بودم شعری نمی سرودم
بعدِ تو شد شعرام ، جان و تن و وجودم

هر مصرعی که آید از چشم تو برآید
اشکی که رنگ خون شد تا مصرعش سرآید

هرچند که دنیای من خالی شد از وجودت
یاد است مرا هر دم ، خاطره های خوبت

تمام زندگانی فلسفه ای است عالی
پلکی زدی ، بوده ای ، پلک دگر نمانی

ای زاده از جنس خاک ، خاک است خانه ی ما
گوش دار و گه بیاندیش ، این است نشانه ی ما

آمدن و رفتن است گاه من و گاه تو
فرقی میان ما نیست، گدا من و شاه تو

آنچه بماند به دهر ، نیکی و فرخندگیست
پندار و گفت و کردار ، این همه ی زندگیست


                    بهروز نائیج