یه وقتایی یه حرفایی رو شنیدم که باب میلم نبود،حرفایی که ی

یه وقتایی یه حرفایی رو شنیدم که باب میلم نبود،حرفایی که یه شب تا صبح منو به فکر میبرد و تمام سلولای بدنمو درگیر خودش می کرد!
حرفایی که فقط از یه آدم غریبه نبود،از یه رهگذر شروع میشد و همینطوری تا عزیزترین کسای زندگیم ادامه داشت.بعضی از حرفاشون شاید بوی شوخی میدادن ولی برای من کنایه و ناراحتی به همراه داشتن.خلاصه گذشت تا اینکه یه روز فهمیدم خب باشه! تا کی باید به حرفاشون گوش بدم.تا کی باید خودم و احساساتمو نادیده بگیرم و اونارو اولویت قرار بدم!مگه من ادم نیستم.مگه نباید زندگی کنم و همینطور برای خودم دلیل میوردم.
تا شد امروز؛امروزی که فهمیدم هیچکس حق نداره هرطور که دلش بخواد درباره من نظر بده و تصمیم بگیره.این منم!یه من خودساخته که خودش از همه مهم تره و فقط به حرفای یه نفر توجه میکنه،اونم نجواهای درونشه!
فقط میخوام اینو بگم هیچوقت نزارید حرفای کسی باور ذهنیتون بشه و هرگز این حق رو بهشون ندید که راحت دربارتون حرف بزنن.اگه بزارید جلوی زندگی کردنتون رو بگیره به خودتون خیانت کردید و در آخر این شمایید که مهمید نه حرفای بقیه!