ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﮏ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯾﺶ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﮏ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯾﺶ
ﺑﺎﺭ ﻭ ﺑﻨﺪﯾﻞ ﺳﺒﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻭ ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺶ
ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ،ﻣﺮﮒ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻢ
ﺩﺳﺘﻪ ﮐﻢ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺷﺐ ﺳﯿﺮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮﺵ ﻫﺴﺘﻢ
ﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﯿﮕﺎﻩ ﭘُﺮ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﻄﺮﻡ
ﺑﻪ ﺳَﺮﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﭙﺮﻡ
ﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﯿﮕﺎﻩ ﺷﻘﯿﻘﻪ ﺳﺖ ﻭ ﺗﻔﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ
ﻗﺮﺹ ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﭘﻠﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ
ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
ﺍﯾﻦ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ
ﻗﺒﻞ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺧﻂ ﻓﺤﺶ ﺑﺪﻩ،ﺩﺍﺩ ﺑﮑﺶ
ﻫﯽ ﺗﮑﺎﻧﻢ ﺑﺪﻩ،ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻦ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﮑﺶ
ﻗﺒﻞ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﺯ ﺗﻪِ ﺩﻝ ﺁﻩ ﺷﻮﻡ
ﻃﻮﺭﯼ ﺍﺯ ﺭﯾﺸﻪ ﺑﮑﺶ ﺍﺭّﻩ ﮐﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺷﻮﻡ
ﻣﺜﻞ ﺳﯿﮕﺎﺭ،ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﻭﺩﻡ ﺑﺎﺵ
ﺷﻌﻠﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﮐﻨﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻤﺮﻭﺩﻡ ﺑﺎﺵ
ﻣﺜﻞ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺑﮕﯿﺮﺍﻧﻢ ﻭ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﮐﻦ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺪﺗﺮ ﮐﻦ
ﻣﺜﻞ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺗﻤﺎﻣﻢ ﮐﻦ ﻭ ﺗﺮﮐﻢ ﮐﻦ ﺑﺎﺯ
ﻣﺜﻞ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺗﻤﺎﻣﻢ ﮐﻦ ﻭ ﺩﻭﺭﻡ ﺍﻧﺪﺍﺯ
ﻣﻦ ﺧﺮﺍﺑﻢ ﺑﻨﺸﯿﻦ،ﺯﺣﻤﺖ ﺁﻭﺍﺭ ﻧﮑﺶ
ﻧﻔﺴﺖ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﻓﺖ،ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﻧﮑﺶ
ﻫﺮ ﭘﺴﺮﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺭﺍﻫﺶ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺭﺩ
ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﺪ ﻭ ﯾﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺯﺩ ﻭ ﻣُﺮﺩ
**ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ
ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻨﺪِ ﺗﻮﺍﻡ ﺁﺯﺍﺩﻡ**
ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻣﺪﻡ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﻮﯾﯽ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
ﺍﯾﻦ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺴﺘﻦ ﺑﻮﺩ
ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﯾَﻠﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ
ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﻣﺎ ﺳﭙﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻡ
ﺁﺱ ِ ﺩﺭ ﻣﺸﺖِ ﻣﺮﺍ ﻻﺷﺨﻮﺭﺍﻥ ﻗﺎﭖ ﺯﺩﻧﺪ
ﮐﺮﮐﺴﺎﻥ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻠﺪﻧﺪ
**ﭼﺎﯼِ ﺩﺍﻏﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺩﺍﺩﻡ
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺳﺮﺩ ﺷﺪﻡ،ﺍﺯ ﺩﻫﻨﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ**
ﻭ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﺷﮑﺴﺘﻢ ﺑﺪﻫﺪ
ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﭼَﻨﺒﺮﻩ ﺯﺩ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﺪﻫﺪ
ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﯼ ﺧﻮﺩ ﭘﯿﺮﺗﺮﻡ
ﺍﺯ ﺧﺮ ﺯﺧﻤﯽِ ﺍﺑﻠﯿﺲ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﺗﺮﻡ
ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﻏﺮﻭﺭﻡ ﺩﻭﺭﻡ
ﺯﯾﺮ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺯﺍﻭﯾﻪ ﯼ ﺳﺎﻃﻮﺭﻡ
ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﻭ ﺍﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺯﺭﺩﯾﻢ
ﺷﺎﯾﺪ ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ِ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﮐﺮﺩﯾﻢ
ﻫﻤﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻬﯿﺎﺳﺖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺁﺗﺶ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﺑﺎﻻﺳﺖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺍﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﻤﻪ ﮔﺮﮔﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﭘﯽ ﯾﮏ ﺷﺎﻡ ﺑﺰﺭﮔﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺩﺍﻧﻪ ﻭ ﺩﺍﻡ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﻣﺮﺩ ﺑﺪ ﻧﺎﻡ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﭘﺸﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﻧﺎ ﻧﺠﯿﺒﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺯﺩﻩ ﺍﯼ ﭘﻬﻨﻪ ﺳﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ
ﺑﺮﻑ ﻭ ﮐﻮﻻﮎ ﺯﺩﻩ ﺭﺍﻩ ﺧﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻧﺮﻭ
**ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﺪﻥ ﻟﺨﺖ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ
ﺑﺎ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ**
ﺑﯽ ﺗﻮ ﭘﺘﯿﺎﺭﻩ ﯼ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﯽ ﮐﺎﺭ ﻭ ﮐﺴﻢ ﻭﺳﻌﺖ ﭘﺸﺘﻢ ﺧﺎﻟﯿﺴﺖ
ﮔﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﻣﻔﻠﻮﮎ ﺩﻭ ﻣﺸﺘﻢ ﺧﺎﻟﯿﺴﺖ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﺗﻘﻮﯾﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ
ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺧﻂ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎست
ﻣﯽ ﭘﺮﻡ ،ﺩﻟﻬﺮﻩ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺗﻮ ﺑﺒﺨﺶ
... ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﯿﺴﺖ، ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺗﻮ ﺑﺒﺨﺶ
ﺑﺎﺭ ﻭ ﺑﻨﺪﯾﻞ ﺳﺒﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻭ ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺶ
ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ،ﻣﺮﮒ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻢ
ﺩﺳﺘﻪ ﮐﻢ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺷﺐ ﺳﯿﺮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮﺵ ﻫﺴﺘﻢ
ﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﯿﮕﺎﻩ ﭘُﺮ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﻄﺮﻡ
ﺑﻪ ﺳَﺮﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﭙﺮﻡ
ﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﯿﮕﺎﻩ ﺷﻘﯿﻘﻪ ﺳﺖ ﻭ ﺗﻔﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ
ﻗﺮﺹ ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﭘﻠﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ
ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
ﺍﯾﻦ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ
ﻗﺒﻞ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺧﻂ ﻓﺤﺶ ﺑﺪﻩ،ﺩﺍﺩ ﺑﮑﺶ
ﻫﯽ ﺗﮑﺎﻧﻢ ﺑﺪﻩ،ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻦ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﮑﺶ
ﻗﺒﻞ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﺯ ﺗﻪِ ﺩﻝ ﺁﻩ ﺷﻮﻡ
ﻃﻮﺭﯼ ﺍﺯ ﺭﯾﺸﻪ ﺑﮑﺶ ﺍﺭّﻩ ﮐﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺷﻮﻡ
ﻣﺜﻞ ﺳﯿﮕﺎﺭ،ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﻭﺩﻡ ﺑﺎﺵ
ﺷﻌﻠﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﮐﻨﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻤﺮﻭﺩﻡ ﺑﺎﺵ
ﻣﺜﻞ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺑﮕﯿﺮﺍﻧﻢ ﻭ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﮐﻦ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺪﺗﺮ ﮐﻦ
ﻣﺜﻞ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺗﻤﺎﻣﻢ ﮐﻦ ﻭ ﺗﺮﮐﻢ ﮐﻦ ﺑﺎﺯ
ﻣﺜﻞ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺗﻤﺎﻣﻢ ﮐﻦ ﻭ ﺩﻭﺭﻡ ﺍﻧﺪﺍﺯ
ﻣﻦ ﺧﺮﺍﺑﻢ ﺑﻨﺸﯿﻦ،ﺯﺣﻤﺖ ﺁﻭﺍﺭ ﻧﮑﺶ
ﻧﻔﺴﺖ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﻓﺖ،ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﻧﮑﺶ
ﻫﺮ ﭘﺴﺮﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺭﺍﻫﺶ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺭﺩ
ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﺪ ﻭ ﯾﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺯﺩ ﻭ ﻣُﺮﺩ
**ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ
ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻨﺪِ ﺗﻮﺍﻡ ﺁﺯﺍﺩﻡ**
ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻣﺪﻡ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﻮﯾﯽ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
ﺍﯾﻦ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺴﺘﻦ ﺑﻮﺩ
ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﯾَﻠﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ
ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﻣﺎ ﺳﭙﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻡ
ﺁﺱ ِ ﺩﺭ ﻣﺸﺖِ ﻣﺮﺍ ﻻﺷﺨﻮﺭﺍﻥ ﻗﺎﭖ ﺯﺩﻧﺪ
ﮐﺮﮐﺴﺎﻥ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻠﺪﻧﺪ
**ﭼﺎﯼِ ﺩﺍﻏﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺩﺍﺩﻡ
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺳﺮﺩ ﺷﺪﻡ،ﺍﺯ ﺩﻫﻨﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ**
ﻭ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﺷﮑﺴﺘﻢ ﺑﺪﻫﺪ
ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﭼَﻨﺒﺮﻩ ﺯﺩ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﺪﻫﺪ
ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﯼ ﺧﻮﺩ ﭘﯿﺮﺗﺮﻡ
ﺍﺯ ﺧﺮ ﺯﺧﻤﯽِ ﺍﺑﻠﯿﺲ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﺗﺮﻡ
ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﻏﺮﻭﺭﻡ ﺩﻭﺭﻡ
ﺯﯾﺮ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺯﺍﻭﯾﻪ ﯼ ﺳﺎﻃﻮﺭﻡ
ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﻭ ﺍﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺯﺭﺩﯾﻢ
ﺷﺎﯾﺪ ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ِ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﮐﺮﺩﯾﻢ
ﻫﻤﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻬﯿﺎﺳﺖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺁﺗﺶ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﺑﺎﻻﺳﺖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺍﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﻤﻪ ﮔﺮﮔﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﭘﯽ ﯾﮏ ﺷﺎﻡ ﺑﺰﺭﮔﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺩﺍﻧﻪ ﻭ ﺩﺍﻡ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﻣﺮﺩ ﺑﺪ ﻧﺎﻡ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﭘﺸﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﻧﺎ ﻧﺠﯿﺒﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺯﺩﻩ ﺍﯼ ﭘﻬﻨﻪ ﺳﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ
ﺑﺮﻑ ﻭ ﮐﻮﻻﮎ ﺯﺩﻩ ﺭﺍﻩ ﺧﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻧﺮﻭ
**ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﺪﻥ ﻟﺨﺖ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ
ﺑﺎ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ**
ﺑﯽ ﺗﻮ ﭘﺘﯿﺎﺭﻩ ﯼ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﯽ ﮐﺎﺭ ﻭ ﮐﺴﻢ ﻭﺳﻌﺖ ﭘﺸﺘﻢ ﺧﺎﻟﯿﺴﺖ
ﮔﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﻣﻔﻠﻮﮎ ﺩﻭ ﻣﺸﺘﻢ ﺧﺎﻟﯿﺴﺖ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﺗﻘﻮﯾﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ
ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺧﻂ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎست
ﻣﯽ ﭘﺮﻡ ،ﺩﻟﻬﺮﻩ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺗﻮ ﺑﺒﺨﺶ
... ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﯿﺴﺖ، ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺗﻮ ﺑﺒﺨﺶ
۳.۰k
۰۵ آذر ۱۳۹۲
دیدگاه ها (۸)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.