ديگر بر كاغذ ابريشمين اشعار موزون نمی نويسم

ديگر بر كاغذ ابريشمين اشعار موزون نمی نويسم
و آنها را در قاب زرين نمی گيرم
زيرا
ديرگاهی است نغمه های جانسوز خويش را
بر خاک بيابان می نويسم
تا با دست باد به هر سو پراكنده شود
ولی اگر باد خط مرا با خود ببرد
روح سخنم را كه بوی عشق می دهد
جايی نتواند برد
روزی می رسد كه دلداده ای از اين سرزمين بگذرد
و چون پا بر اين خاک نهد
سراپا بلرزد و به خويش بگويد
پيش از من در اينجا عاشقی به ياد معشوق

ناله سر داده
شايد مجنون به هوای ليلی ناليده
يا فرهاد در اينجا سر در خاک برده است
هر كه هست
از خاكش بوی عشق برميخيزد
و تربتش پي ام وفا می دهد
تو نيز كه بر بستر نرم آرميده ای
وقتی كه سخن آتشينم را از زبان نسيم صبا می شنوی
سراپا مرتعش خواهی شد و به خود خواهی گفت:
يارم برای من پيام عشق فرستاده
تو هم ای باد صبا
پيام مهر مرا به او برسان ...

#گوته

پ‌ن:این قسمت که میگه: تربتش پی ام وفا میدهد برام نامفهومه کسی متوجه میشه منظور شاعر رو از پی ام ؟