POV:یک روز عادی در مدرسه برای یک اوتاکو

مانند ادم سر جای خود نشسته اید و به انیمه ای که دیشب دیدید فکر میکنید که ناگهان اون دختری/پسری که فقط یه قسمت انیمه دیده در کلاس را باز میکند و میگوید:کنچیوا مینا سان!دایجوبو؟
قیافه ی شما در ان صحنه:(ㆆ_ㆆ)
(اخه بی ناموس خود ژاپنیا اینطوری که تو حرف میزنی نمیگن دیگه نرین تو زبون اونااااااا)
*بیققققققققققق*
کتاب/دفتر خود را از کیف خود برمیدارید که طرح انیمه ی مورد علاقهی خود روی ان نقش بسته و شما با ذوق به ان طح نکاه میکنید.یک نفر برمیگردد و میگوید:آووو تو از این انیمیشن(🗿)چینی مینی(🗿)ها میبینی؟اخه از چی اینا خوشت میاد؟
و شما زور میزنید که مداد خود را در ماتحت ان هیتر گرامی فرو نکنید.
(اخه پدصگ به تو چه!اصن من دوست دارمممممممم!زندگی خودمهههههه!هیترای پلاستیکی)
*بیققققققققققققق*
دارید در حیاط مدرسه خود راه میروید و زیر لب اه میکشید:یاتوی کبیر!مرا نجات بیده
که یکی برمیگردد و بعد از مکالمه ای کوتاه شما متوجه میشوید که او اوتاکو است و از شدت ذوق پا از سر نمیشناسید و مغز ان اوتاکویبدبخت را تا اخر سال میجوید
*بیقققققققققققققق*
خسته و کوفته به خانه میروید و کیف خود را روی تخت پرت میکنید مانتوی خود و را در اورده و گوشی/تبلت/لپتاپ وی را برمیدارید و شروع به انیمه دیدن تا شب میکنید
و این چرخه تکرار میشود💔🗿