شبیه ستون پنجمی

شبیه ستون پنجمی
که چهارستون تنم را
ناعادلانه می لرزانی .
قفل می شوم
در منتهی الیه سگرمه هایت
که نرم شود
گره بیفتد
از ابروهایت
و در نگاهت جا خوش کند
با مردمکم کلید بخورد
تا راوی ابهامی شیرین باشم.
خورشید من باش
تا برسم
به رسم گیاه
بی اکراه
در باغچه ی بیدلی !