نقد فیلم بونهوفر

بونهوفر فیلمی از تاد کُمارنیکی اثری برای تاکید بر امپریالیسمِ نمایشی است. فیلم با چسبیدن به تنه‌ی مذهب تلاش دارد چهره‌ی تمامیت‌خواهی از پیروان آن به نمایش بگذارد. این نمایشِ ایدئولوژیک شمایلی از رهبری مانند هیتلر نشان داده که روایتی دستکاری شده دارد. کُمارنیکی در قامت نویسنده ایدئولوژیک‌ترین چهره از شخصیت‌ها را به فیلم‌نامه تبدیل می‌کند. با نگاهی به شخصیتِ بونهوفر متوجه خواهید شد که پیچش دراماتیک او نه بخاطر اقتضای فُرمیکِ درام بلکه بواسطه‌ی دستکاری در تاریخ و همراهی آن با یک جنگ رسانه‌ای، که شعبه‌ی دیگری از جنگ نرم است، روی خواهد داد. در سینماییِ «حرامزاده‌های لعنتی» تارانتینو، چهره‌ای از هیتلر نشان داده می‌شود که مصداق آن را در هیچ اثرِ دیگری نمی‌توان دید؛ در «سقوط آخرین روزهای رایش سوم» هیرشبیگل، ماجرا عمیقاً تاثیر برانگیز شده و ما اتحادیه‌ای وفادارانه از رؤسای جنگی می‌بینیم که به خودکشیِ رهبرشان ایمان دارند؛ مشخصاً در سینمایی «بونهوفر» چهره‌ای منزجر با زاویه‌ای منفعت‌طلبانه از هیتلر نشان داده شده که تسلط او بر کلیسا و مذهب را می‌رساند. این چهره، ایماژی از تمامیت‌خواهیِ رسانه‌ای است. سینمایی که خوب سرگرم می‌کند، بیننده را سرپا نگاه می‌دارد و بلد است چگونه تاریخ را دستکاری کند که نه مورخ بدش بیاید و نه آزادی‌خواه، سینمای خطرناکی است که این‌روزها بیشتر و بهتر از هر محصولِ رسانه‌ای دیگری در دسترس عموم قرار می‌گیرد و...
برای مطالعه‌ی متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/mag/?p=25513
برالی مشاهده‌ی ویدئوی مرتبط از لینک زیر استفاده کنید.
https://aparat.com/v/vgic721