رمان انسانیت

#انسانیت
#پارت۳۹

لقب افسرده را همیشه به جای اسمش میگفت
چرا؟ون ساکت و درون‌گرا بود،اما به موقع حرف می‌زد
از حقش دفاع می‌کرد
سنگین بود و متانت داشت،ُخودشیرین و جیغ جیغو نبود
به کار کسی کار نداشت

صبا لبخندی زیبا بر روی لب آورد و گفت:(خونسرد و آرام)

-میدونی؟توام قیافت عین سیرابی پهنه!

سپس در مقابل چشمان بهت‌زده زنک تُفی بر روی زمین انداخت و از ته‌دل زمزمه کرد

-حالم از آدمایی مثل تو و امثال تو به هم میخوره اقدس!

بعد هم راهش را گرفت و بعد رد شدن از چند درب داغون و شکسته،ایستاد و با دستش به خانه‌ای با درب سبز کوبید

بعد چند لحظه صدای جیغ جیغی بلند شد

-بله بله بله.......

صبا زیر لب زمزمه کرد...:زهرمار و بله!

و در باز شد و دختری قد کوتاه و تقریبا تپل نمایان شد
ابتدا صبا را آنالیز کرد و سپس به در تکیه و دست به سینه ایستاد
صبا لب زد:

-دعوتم نمیکنی بیام تو؟!

دوباره صدای جیغ جیغی دختر بلند شد
-برو همون قبرستونی که این چند ماهه بودی!

صبا تک‌خنده‌ای کرد و گفت:

-عجب!من نمیدونم چرا هر کی منو میبینه میگه چرا دیر اومدی!

-من نگفتم دیر اومدی،گفتم کلا نباید میومدی!

بی حوصله زمزمه کرد:

-بس کن نبات،حوصله‌ات رو ندارم!

دختر روبه‌رویش که نبات نام داشت صاف در چشمانش زل زد و گفت:
-چه جالب،صبا خانم،اتفاقا منم اصلا حوصله وراجی و بحث با تو رو ندارم!