دلیل دوم و سوم

دلیل دوم و سوم :

2. چون از محدودیت بدم میاد، دوست دارم با لباس راحت تر، آزادانه به کارام برسم.
اگر واقعاً موضوع فقط، آزاد بودن دست و بال آدم، برای انجام کارهاست، باز بودن روسری و یقه و پوشیدن لباس های بدن نما چه کمکی به این موضوع می کنه؟ 
درضمن، با طراحی و عرضه ی انواع چادرهای ملی و دانشجویی و آستین دار و روسری های لبنانی و مقنعه های خبرنگاری و ساق دست ها و ... واقعا کارها راحت شده. کما اینکه می بینیم زنان و دختران با حجاب، در تمام عرصه هایی که خواسته اند وارد شده اند و حجاب براشون مانعی نبوده.

اما اگر موضوع، بد بودن "محدودیت" و رهایی از اون هستش، باید به دوحرفی و یک بام و دو هوا بودن عزیزانی که این حرفو می زنند خندید و ازشون پرسید:
وقتی به پزشک مراجعه می کنید و جناب دکتر لیستی از غذاهای تحریمی(!) رو تحویلتون میده، آیا به دکتر هم میگید که من از محدودیت بدم میاد؟!
آیا وقتی برای رسیدن به اندام ایده آل، رژیم میگیرید و خوردن بسیاری از غذاهای خوشمزه رو برای خودتون ممنوع می کنید، این محدودیت نیست؟
آیا وقتی مانتویی می پوشید که از شدت تنگی و چسبندگی مجبورید دکمه هاشو یکی در میون، ببندید! این محدودیت، عیبی نداره؟
آیا وقتی ناخن های بلند می کارید و به تبع اون، بسیاری از کارهای روزمره رو نباید یا نمی تونید انجام بدید یا انجامشون مشکل میشه، این محدودیت نیست؟
وقتی برای قبولی در کنکور، بسیاری از برنامه های تفریحی رو برای خودت لغو می کنی، این محدودیت نیست؟

محاله آدم در زندگی هدفی داشته باشه و برای رسیدن به اون هدف، تن به محدودیت نده. فقط انسانهای بی هدف و بی برنامه هستند که از محدودیت فرار می کنند.

3. چون عاشق "تنوع" هستم، از یکدستی و تک رنگی خوشم نمیاد.
عیبی نداره! شما هر چه میخوای در منزل و محافل زنانه، متنوع باش. حتی اگر در اماکن عمومی این تنوع، در حد منطقی و معقول و منطبق بر معیارهای شرع باشه هیچ اشکالی نداره.
درضمن، همونطور که هر شرکت و کارخونه و اداره ای در هرکجای جهان یونیفرم (لباس متحد الشکل) مخصوص به خودشو داره و شما میدونی و می پذیری که اینجا، جای کار و فعالیته، نه جای تنوع و لباس مجلسی و جلب توجه و غیره، لطفا بپذیر که خیابون هم کم از اداره و شرکت نداره!