ﺭﻓﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺨﺶ ﻭ ﻣﮕﻮ ﺍﻭ ﻭﻓﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﺭﺍﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﺰ ﮔﺮﯾﺰ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺁﺗﺸﯿﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﺩﻭ ﺑﯽ ﺍﻣﯿﺪ
ﺩﺭ ﻭﺍﺩﯼ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺟﻨﻮﻧﻢ ﮐﺸﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﺭﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﺍﻍ ﺑﻮﺳﻪ ﯼ ﭘﺮ ﺣﺴﺮﺕ ﺗﻮﺭﺍ
ﺑﺎ ﺍﺏ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﺪﻩ ﺯ ﻟﺐ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺩﻫﻢ
ﺭﻓﺘﻢ ﻣﮕﻮ ﻣﮕﻮ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺭﻓﺖ ﻧﻨﮓ ﺑﻮﺩ
ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﻭ ﻧﯿﺎﺯ ﺗﻮ ﻭ ﺳﻮﺯ ﻭﺳﺎﺯ ﻣﺎ
ﺍﺯ ﭘﺮﺩﻩ ﺧﻤﻮﺷﯽ ﻭ ﻇﻠﻤﺖ ﭼﻮ ﻧﻮﺭ ﺻﺒﺢ
ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺭﺍﺯ ﻣﺎ
ﺭﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻢ ﺷﻮﻡ ﭼﻮﯾﮑﯽ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﮏ ﮔﺮﻡ
ﺩﺭ ﻻ‌ﺑﻼ‌ﯼ ﺩﺍﻣﻦ ﺷﺒﺮﻧﮓ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺭﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﯾﮏ ﮔﻮﺭ ﺑﯽ ﻧﺸﺎﻥ
ﻓﺎﺭﻍ ﺷﻮﻡ ﺯ ﮐﺸﻤﮑﺶ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﻣﻦ ﺍﺯﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﺍﻡ
ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﻭﺣﺸﯽ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﺍﻡ
ﺍﺯ ﺑﺴﺘﺮ ﻭﺻﺎﻝ ﺑﻪ ﺍﻏﻮﺵ ﮔﺮﻡ ﻫﺠﺮ
ﺍﺯﺭﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﻼ‌ﻣﺖ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﺍﻡ
ﺍﯼ ﺳﯿﻨﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﻮﺯ
ﺩﯾﮕﺮ ﺳﺮﺍﻍ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﺍﺗﺶ ﺯ ﻣﻦ ﻣﮕﯿﺮ
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺷﻌﻠﻪ ﺷﻮﻡ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﮐﻨﻢ
ﻣﺮﻏﯽ ﺷﺪﻡ ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﻗﻔﺲ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺍﺳﯿﺮ
ﺭﻭﺣﯽ ﻣﺸﻮﺷﻢ ﮐﻪ ﺷﺒﯽ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺯ ﺧﻮﯾﺶ
ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ
ﻧﺎﻻ‌ﻥ ﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﻭ ﭘﺸﯿﻤﺎﻥ ﺯ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎ
ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﻻ‌ﯾﻖ ﺗﻮ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﻢ