الهی!

الهی!

تو دوستان را به دشمنان می نمایی..

درویشان را غم و اندوه دهی...بیمار کنی و خود بیمارستان کنی، درمانده کنی و خود درمان کنی،از خاک آدم کنی و چندان احسان به وی کنی..سعادتش بر سر دیوان کنی و به فردوس اورا میهمان کنی،مجلسش روضه رضوان کنی..نا خوردن گندم با وی پیمان کنی و خوردن آن در علم غیب پنهان کنی.آنگه اورا زندان کنی و سالها گریان کنی...

جباری تو کار جباران کنی،خداوندی تو کار خداوندان کنی..تو عتاب و جنگ همه با "دوستان" کنی..

الهی!

 

ای دور از نظر و ای نیکو حضر و ای نیکوکار نیک منظر..ای دلیل هر برگشته و ای راهنمای هر سرگشته..

ای چاره ساز هر بیچاره و ای آرنده هر اواره..ای جامع هر پراکنده و ای رافع هر افتاده...

  

                  دست ما گیر ای بخشنده بخشاینده...

 

الهی!

 

     یاد تو در میان دل و زبان است و مهر تو در میان سر و جان...

 

الهی!

 

   آنچه ما خود کشتیم به بر میار و آنچه تو کشتی آفت ما از آن بازدار...

  

الهی!

 

                             از غافلانیم..نه از کافرانیم...

 

          نگهدار تا پریشان نشویم و در راه آر تا سرگردان نشویم....

 

الهی!

 

  تو بر رحمت خودی و ما بر حاجت خویش...

                               توانگری و ما درویش...