با احمدی نژاد چه کنیم؟ (بخش دوم)

با احمدی نژاد چه کنیم؟ (بخش دوم)


از سوی دیگر، سکوت متعمّد او، کاری کرده حضورش در رسانه‌ها، که نوعاً توأم با نقد اوست، به‌نوعی چهره‌ای مظلومانه به وی بخشیده‌شود. احمدی‌نژاد، که به‌خودیِ خود استاد مظلوم‌نمایی و فریب‌کاری‌ست، از نمایش تصویر خود به‌عنوان شخصی که در حمله‌ی رسانه‌ها غریب افتاده و سکوت پیشه کرده، کمال استفاده را می‌برد: او به‌درستی می‌داند مردم ایران با چنین تصویری شدیداً هم‌ذات‌پنداری می‌کنند.

واقعیت این است که مردم نتیجه‌ی سوءمدیریت احمدی‌نژاد را خصوصاً در چهار سال نخست ریاستش به‌خوبی درک کرده‌اند، و هرگونه افراط در طرح رسانه‌ای این موضوع، علاوه بر پررنگ‌کردن تصویر عمومی مظلومیت احمدی‌نژاد، می‌تواند این گمان را به‌وجود آورد که نیروهای سیاسی مشغول فرافکنی‌اند و، دست‌کم، امکان دست‌آویز قراردادن این حملات را به احمدی‌نژادیون بدهد، که بعداً با استفاده از آن‌ها مدعی شوند نیروهای دیگر در مدت مدیریت‌شان کاری نکرده‌اند، و فقط مشغول حملات رسانه‌ای بوده‌اند؛ چنان‌که در نشست اخیر هم نشانه‌هایی از این روی‌کرد دیده می‌شود.

بدین‌ترتیب، به‌نظر می‌رسد راه‌کار درست مقابله با تهدید اندیشه‌ی احمدی‌نژاد علیه منافع ملی ایران، نه پوشش گسترده‌ی اخبار او، و شاید حتی نه حمله زیاده از حد به مفاسدی باشد که در دوران او رخ داده‌اند، و دیگر تشت رسوایی آن‌ها از بام افتاده‌است؛ بلکه با معضل احمدی‌نژاد، باید به‌گونه‌ای برخورد کرد که نمی‌خواهد: نباید به جلب توجه‌های وی بها داد، نباید اخبار مربوط به او را پوشش داد، و نباید به او حمله کرد؛ او از این رفتار رسانه‌ای لذت می‌برد، و می‌داند این فضای رسانه‌ای، که خود به‌تماشای آن نشسته و نقش فعالی در پدیدآیی آن ندارد، کاملاً به‌سود اوست.


#احمدی_نژاد #هاله_بی_نور #پاک_دستان #توهم #اصولگرا #اختلاسگرا #فسادگرا