(پارت۴)

وقتی به پشت برم نگاه کردم که ای کاش صد سال سیاه نگاه نمی‌کردم،بدن مادر بچه هارو دیدم...خانم مین هو سان با ی دست نداشته ، چشم های له شده،دندون های خودرو شده،گردن شکسته،پایی که از استخون رون جدا شده و انگشت قطع شده به من نگاه مرده ی ترسناکی میکرد...

بچه هارو بغل کردم و فرار کردم
از اونجا دور تر و دور تر شدم
دلم نمی‌خواست دیگه به اون مکان برگردم
با هر پلکی که میزدم ی تصویر از جنازه‌ی خانم مین هو سان میدیدم و برای دیگه ندیدنش بازم پلک میزدم و بازم میدیدمش....

نفهمیدم کی اما همینطوری پیاده رسیدم به عمارتم...خیلی طول نکشید چون عین جت میدویدم...
حس کردم وزنم زیاد شده و از دستام ی چیزی آویزونه...عهععع بچه هاااا تازه یادم اومددد
زود بچه هارو خوابوندم رو زمین...به نظر سالم بودن..خیلی شانس آوردن

دکتر خبر کردم و وقتی بچه ها معاینه شدن دکتر گفت:
نگران نباشید حالشون خوب میشه این قرس هارو تهیه کنید فلان سوپ رو بپزید و به محض بیدار شدن بچه ها سوپ و دارو ها رو بهشون بدید

همه چیز رو خریدم و وقتی دختر کوچیکه بهوش اومد فقط گریه میکرد و میگف داداشم...الان نباید بهونه ی ننه باباشو بگیره...؟
با هر بدبختی ای بود آرومش کردم و سوپ رو بهش دادم بعدم دارو ها
برادرش هم کم کم بیدار شد بعد از خوردن قرس و دارو هاش ازش درمورد پدر کادرشون پرسیدم اما...

۷ لایک
۱۰ کامنت
خوش باشین❤️🥕